بررسی امنیت اجتماعی پارک ها و ارایه راهبردهایی در طراحی پارک

امروزه، امنیت یکی از شاخصه های زندگی اجتماعی در شهرها است و آسیب های اجتماعی از مهم ترین پیامدهای نبود امنیت به شمار می رود. احساس امنیت یکی از ابعاد اساسی مفهوم امنیت در معنای کلی آن است. افزایش امنیت محیطی (بر پایه چگ ونگی دریافت افراد از محیط پیرامونشان) در راستای بهبود کاربری فضاهای شهری از مهم ترین رویکردهایی است که جوامع پیش رفته در زمینه علوم اجتماعی، مدیریتی و طراحی محیط بدان توجه دارند. آنچه از امنیت به عنوان دریافت عینی و ذهنی یاد می شود ناشی از ساختار و نحوه چیدمان محیط است؛ لذا برای افزایش آن بایستی معیارها و استانداردهایی برای طراحی فضاهای شهری در نظر گرفت. احساس امنیت در فضاهای سبز شهری یکی از مهم ترین شاخص های کیفیت فضا محسوب می شود. وجود امنیت اجتماعی موجبات پویایی اقتصادی-اجتماعی را فراهم خواهد ساخت. پارک ها و تفرجگاه ها موهبتی برای شهروندان و از نیازهای اصلی ساکنان یک محله و این حق را دارند که به فضایی آرام، بانشاط و زیبا دسترسی داشته باشند. برقراری امنیت اجتماعی در فضاهای سبز عمومی که افراد با پایگاه ها و طبقات مختلف اقتصادی و اجتماعی در آن حضور دارند از الزامات اساسی جوامع محسوب می شود. وجود پارک ها و فضاهای شهری با امکانات مناسب تفریحی، رفاهی و ورزشی باعث بهبود وضعیت اوقات فراغت، آرامش روحی و روانی و تاثیر در نشاط و رضایت ذهنی و مهم تر از همه امنیت اجتماعی، کاهش جرایم مرتبط با مواد مخدر و خشونت در محلات می شود؛ به گونه ای که محله ای از فضای اجتماعی ناامن و بدنام به محله ای امن، بانشاط، آرام و زیبا تغییر پیدا خواهد کرد. در این زمینه پژوهش حاضر با نظر به اهمیت و جایگاه بحث امنیت در عرله های مختلف زندگی اجتماعی به عنوان مقوله بنیادی نیاز انسان، به مطالعه این موضوع در سطح پارک های شهر دامغان (محدوده پژوهشی) می پردازد. در این تحقیق که از نو تولیفی- تحلیلی است، پس از مرور مبانی نظری مرتبط با موضوع، از روش کتابخانه ای و به منظور کسب داده های مورد نیاز از شهروندان (شهروندانی حضور یافته در پارک) بهشیوه پیمایش میدانی بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

امنیت ، پارک ، فضای سبز ، مدیریت شهری ، محیط اجتماعی