حکیمه نصرآبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد آلودگی های محیط زیست، دانشگاه حکیم سبزواری
آزاده عتباتی - استادیار گروه محیط زیست، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
قاسم ذوالفقاری - استادیار گروه محیط زیست، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
جعفر وطن دوست - استادیار گروه زیست شناسی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران

این بررسی با استفاده از مثال های تخصصی نقش نشانگرهای زیستی در پایش محیط زیست، مرور می کند. در ابتدا، تعداد محدودی از نشانگرهای زیستی با توانایی شناسایی استرس های محیطی شناسایی شدند، سپس نشانگرهای زیستی به سمت سطوح ژنتیکی هدایت شد و قدرت تکرار پذیری و پیش بینی آن ها افزایش یافت. نشانگرها در سطوح فیزیولوژیکی، موجودزنده و یا بالاتر می توانستند رویدادهای اکولوژیکی را بهتر پیش بینی کنند. در انتخاب نشانگر زیستی باید به سیستم های سم زدایی موجودات زنده و توانایی بهبود و اصلاح در زمان مواجه با آلاینده سمی توجه داشت و نشانگر انتخاب شده دارای پاسخ های اختصاصی به آلاینده باشد.

نشانگر زیستی، پایش محیط زیست، پاسخ اختصاصی به آلاینده