تحلیل و بررسی امکان سنجی ایجاد مسیرهای حمل ونقل غیر موتوری در بسترهای فرهنگی تاریخی(نمونه موردی:محدوده فرهنگی حافظیه شیراز)

با ورود خودرو به پهنه های فرهنگی تاریخی شهرها در دوران معاصر،مناسبات دیرپای حرکتی و نحوه ی پیوند میان عناصر ارزشمند موجود در آن ها دچار تغییرات بسیار اساسی گشت.به نحوی که حرکت سواره سیطره خویش را بر تمامی نظام های حرکتی موجود در بافت های تاریخی گسترد و آن ها از درون دچار گسست نمود. با تغییر روح زمانه و پدید آمدن مباحث مبتنی بر پایداری و جریان های سبز در عرصه های ادبیات شهرسازی معاصر ،انگاره حمل ونقل غیر موتوری به عنوان راه حل برون رفت از مشکلات ناشی از خودرو در بافت های شهری مورد تاکید قرار گرفت. در این راستا در سال های گذشته در ایران اهمیت ایجاد پیاده راه ها و مسیرهای ویژه ی دوچرخه به عنوان مهم ترین نمودهای حمل ونقل غیر موتوری بیش از بیش موردتوجه قرارگرفته است به نحوی که با ظهور فزاینده این مسیرها در بسیاری از شهرها روبرو بوده ایم که عمده آن ها به دلیل عدم برخورد علمی مناسب در امکان سنجی ایجاد مسیرهای حمل ونقل غیر موتوری با شکست روبرو بوده اند. در این پژوهش با توجه به ادبیات جهانی حمل ونقل غیر موتوری، سعی در ارایه چارچوبی به منظور ارزیابی امکان سنجی ایجاد مسیرهای حمل ونقل غیر موتوری در محدوده حافظیه شیراز در چهار سطح تناسبات کالبدی پیاده رو ، منظر شهری،مرزبندی و حریم گزاری و کاربری جداره شهری و معیارهایی برگرفته شده از این سطوح شده است. بر این اساس با توجه به سطوح و معیارهای یادشده در راستای ایجاد مسیرهای حمل ونقل غیر موتوری راهبردهایی به منظور تسهیل و تشویق استفاده از حمل ونقل غیر موتوری در چهار سطح یادشده ارایه گشته است .

کلیدواژه ها:

مسیرهای حمل ونقل غیر موتوری ، پیاده مداری ، دوچرخه سواری ، محدوده فرهنگی حافظیه شیراز .