فاطمه محمدی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری موسسه آموزش عالی جهاد دانشگاهی واحد رشت
حسین صفری - عضو هیات علمی گروه معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت

بافت های تاریخی به سبب خصوصیات ویژگی ای که دارا هستند بسیار ارزشمند تلقی می شوند و از فضاهای اجتماع پذیر محسوب می گردند که باید بستر مناسبی برای فعالیت های جمعی و اجتماعی باشند تا بتوانند علاوه بر حضور و ماندگاری اشخاص گوناگون در فضا، موجب ترغیب این افراد به ایجاد تعاملات اجتماعی در این مکان ها شوند. پژوهش های زیادی در مورد چگونگی ارتباط بین محیط انسان ساخت و روابط اجتماعی از سوی افراد مختلف انجام گردیده است که با استناد به آن ها می توان یکی از عوامل موثر در ایجاد اجتماع پذیری را در بافت های تاریخی شهری پیاده مداری دانست که با اتکا به سیاست های جدید اتخاذ شده در برنامه ریزی و طراحی شهری در ایجاد پیاده راه در اکثر مراکز تاریخی شهری می توان به اهمیت آن پی برد. از این رو در این پژوهش تلاش بر آن است که با استفاده از شاخص پیاده مداری به اجتماع پذیر گشتن شهروندان در بافت تاریخی شهرداری شهر رشت پرداخته شود و از طریق پرسشنامه ای که در اختیار 348 نفر از شهروندان به عنوان جامعه نمونه آماری به روش کوکران و مورگان قرار داده شد، نظرات شهروندان حاضر در محل مورد بررسی قرار گیرد. نتایج حاصل از پرسشنامه نشان می دهد ارتباط گسترده ای میان شاخص های پیاده مداری و اجتماع پذیری وجود دارد همچنین بهره برداران و استفاده کنندگان از پیاده راه ایمنی- امنیت و سرزندگی را از عوامل مهم موثر در این ارتباط عنوان نمودند. با توجه به این عوامل راهکارهایی برای بهبود و تامین نیازهای بهره برداران و استفاده کنندگان از فضا پیشنهاد گردید تا جهت اجتماع پذیری و افزایش فعالیت های اجتماعی فضاهای شهری پیاده مدار صورت گیرد.

پیاده مداری، اجتماع پذیری، بافت تاریخی، پیاده راه شهرداری، رشت