تاثیر فضاهای باز در طراحی مجتمع های مسکونی

در دو قرن اخیر، به دنبال رشد فزآینده شهرنشینی، الگوی تولید مسکن در کشورهای مختلف به تدریج تغییر یافته است. در واقع آپارتمان نشینی را می توان از مهم ترین تحولات فرآیند اسکان بشر طی این سال ها در شهرها به شمار آورد. در ایران نیز همگام با روند رشد شهرنشینی فزآینده، سیاست تولید مسکن انبوه در قالب مجتمع های مسکونی به عنوان یکی از راه های پاسخ به نیاز مسکن به سرعت گسترش یافته است. که مشکلات زیادی در رابطه با محیط طبیعی و معماری با خود بهمراه داشته است. در گذشته رابطه انسان، محیط طبیعی و معماری به صورتی بوده که هم انسان در ارتباط مستقیم با طبیعت بوده و هم معماری به خصوص مسکن در بستر طبیعت شکل می گرفته است. دیر زمانی از روند تغییرات شتابان و حجیم شهرنشینی در کشور و به تبع آن تغییر سازمان فضایی خانه های معاصر جهت پاسخگویی و هماهنگی، با این تغییرات نمی گذرد. تغییراتی که باعث دگرگونی الگوهای فضایی خانه های معاصر به خصوص الگوی فضای باز جهت پاسخگویی نیاز ساکنین و هماهنگی با طبیعت شد. این پژوهش در روشی توصیفی- تحلیلی به بررسی اجزا و عناصر در فضای باز مجتمع مسکونی و گونه شناسی فضاهای باز مجتمع های مسکونی می پردازد و با بیان ویژگی های فضاهای باز در مجتمع های مسکونی راهکارهایی در جهت طراحی فضاهای باز مجتمع های مسکونی ارایه می دهد.

کلیدواژه ها:

خانه ، مسکن ، مجتمع های مسکونی ، فضاهای باز