بررسی تاثیر عوامل کالبدی و اجتماعی بر میزان زیست پذیری شهری در فضاهای مسکونی (نمونه موردی: تهران)

در این تحقیق به بررسی عوامل موثر کالبدی و اجتماعی بر زیست پذیری مجتمع های مسکونی شهر تهران پرداخته شده است. البته پژوهش های بسیاری بر روی عوامل مختلف موثر بر مناطق مسکونی و همچنین تاثیر بر روی زیست پذیری آن ها انجام گرفته است. لیکن تاثیر همزمان کالبدی-اجتماعی بر روی مجتمع های مسکونی با رویکرد زیست پذیری، کمتر اشاره شده و مخصوصا در شهر تهران که مطالعه موردی این پژوهش می باشد. این تحقیق از نظر هدف، از نوع کاربردی می باشد و جمع آوری اطلاعات از طریق پیمایشی و از روش تصادفی انجام گرفته و جامعه آماری ساکنین و کسبه محله مورد بررسی و سایت مورد نظر بوده که پس از جمع آوری داده ها و اطلاعات، با نرم افزار آماری SPSS مورد آنالیز قرار گرفته است. در طراحی پرسشنامه که سوالات در 12 دسته کلی تقسیم بندی شده اند ، متغیرهای مستقل زیست پذیری، کیفیت محیطی فضای باز، کیفیت محیط فضای مسکونی و متغیرهای وابسته، شامل رضایتمندی و سرزندگی بوده و جامعهٔ آماری 250 نفر بوده است. نتایج نشان می دهد زیست پذیری بیشترین تاثیر را بر کیفیت محیط مسکونی (0.405) و کمترین تاثیر را بر سرزندگی (0.116) داشته است. همچنین متغیرهای کیفیت محیطی فضای باز (0.232) و رضایتمندی (0.227) در رتبه های دوم و سوم از حیث اثرپذیری از زیست پذیری دارند. همچنین تمام متغیرهای مستقل نام برده در این پژوهش دارای رابطه مستقیم و معناداری با متغیر وابسته هستند و با افزایش تامین و رعایت هر کدام از آنها، زیست پذیری در مجتمع های مسکونی نیز افزایش خواهد یافت.

کلیدواژه ها:

زیست پذیری ، عوامل کالبدی-اجتماعی ، مجتمع مسکونی ، رضایتمندی ، سرزندگی ، کیفیت محیطی فضای باز ، کیفیت محیط مسکونی