الگوهای تاریخی معماری و نقش آنها در بازآفرینی معماری گذشته

در دهه های اخیر نیاز به پژوهش در زمینه های مرتبط با معماری بیش از پیش آشکار شده و دوره های پژوهش معماری توسعه ی زیادی نیافته است. با تکیه بر میان رشته ای بودن مطالعات معماری و استفاده از چهار چوب های تحقین تفسیری-تاریخی ، می توان رویکرد تاریخ معماری را به مبانی روشمند تبدیل کرد و آز آن، در جهت تبیین دانش کاربردی معماری سود جست. در این راستا از میان نگرش های تاریخ معماری نگرش معمارانه مورد بررسی قرار می گیرد. مفهوم پایداری در واقع به معنای آرامش و افزایش کیفیت زندگی در طول زمان می باشد، که این مبحث در زمینه های گوناگونی مطرح شده است. حال آنکه معماری را به دلیل ایفای نقش کالبدی در زندگی انسان، میتوان یکی از مهم ترین مجال های بروز آن برشمرد. با بررسی و مقایسه اصول حکیمانه معماری بومی ایران و مبانی مطرح شده امروزی در قالب معماری پایدار، این امر مشخص می شود که معماری بومی ما تا چه اندازه بر اصول پایداری منطبق بوده و معماران سنتی ایرانی چگونه به این مهم توجه داشته اند. غالب پژوهش های حوزه ی معماری، میان رشته ای بوده و نیازمند به، روش های ترکیبی و ابتکاری است. از آنجا که پژوهش های صورت گرفته در زمینه ی معماری ، می تواند در آفرینش معماری یا معنا تاثیر گذار باشد، لذا داشتن روشی هدفمند در این زمینه حایز اهمیت است. تحقیق حاضر تلاشی است در جهت معرفی الگوهای تاریخی و نقشی که در بستر پیشرفت معماری داشته اند در جهت انجام پژوهش های کاربردی در حوزه معماری به گونه ای که محقق در پروسه انجام کار تحقیق با نگرش های مختلف به تاریخ معماری آشنا گشته و سعی نماید با توجه به اهداف خود رویکردی ترکیبی را برگزیند. گردآوری داده های اولیه تحقیق با استفاده از روش کتابخانه ایی و روش تطبیقی-تحلیلی بوده و مبنای اصلی کار خواهد بود. با جمع آوری داده ها از طریق الگوهای خانه های قدیمی ایرانی در سه شهر شیراز، کرمان و همدان و مقایسه طرح خانه های قدیمی و جدید آنها می توان روند تحولات تاریخی را در معماری و خطوط قوی و محو شده این الگوهای را دید از این رو می توان چنین نتیجه گرفت که الگوهای تاریخی معماری نقش سازنده ای در معماری گذشته داشته و سازنده معماری حال خواهد بود.

کلیدواژه ها:

الگوهای تاریخی ، بازآفرینی ، معماری