بررسی جزییات نمای ساختمانی در دوره پهلوی

معماری ایرانی در دوره معاصر تحت تاثیر عوامل متعددی از جمله تغییر روشهای ساختمانی سنتی به مدرن، به طور اجتناب ناپذیری تغییر شکل داده و از درونگرایی سنتی به برونگرایی مدرنیستی سوق پیدا کرده است. یکی از مهمترین اجزاء ساختمانهای مدرن، نماهای اصلی آنها از طرف خیابان ها و معابر شهریست و از در کنار هم قرار گرفتن نمای ساختمانهای مختلف، سیمای کالبدی و منظر شهرها شکل می گیرند. در دوره پهلوی، روند معماری با نوآوریهای بسیار فراوان در بناها، ایجاد شد. در این دوره، بناهای شایان توجهی از نظر طرح، اجرا و نماسازی های جذاب و غرور انگیز ملی در تهران و شهرهای بزرگ ایران در سبکی نو احداث گردید. تراس های رو به خیابان و معابر، پنجره های ردیفی و پخ های منحصربه فرد در دو نبش ها و همچنین پیش آمدگی های مکعبی و استوانه های در نما و همچنین استفاده ازمصالح سیمانی در نما از خصوصیات نهضت معماری مدرن معاصر ایران در این سال ها است. در این مقاله خصوصیات معماری دوره پهلوی اول و دوم و تزیینات بکارگرفته در نماهای آنها به صورت اجمالی تشریح و تنوع مصالح بکار رفته در نما و نیز المانهای مورد توجه بررسی می گردد. در نهایت به عنوان نتیجه گیری ضمن بررسی خصوصیات، تکنیکها و فرمهای گوناگون نماسازی در دوره پهلوی، پیشنهاداتی در خصوص نماسازی شهری مطابق با زیباسازی بصری ارایه شده است. روش تحقیق در این مقاله به صورت علمی – مروری (کتابخانه ای) با استفاده از منابع کتاب، مقالات علمی و پژوهشی، و اینترنت بوده است.