مبانی مداخله به منظور احیاء عصارخانه های تاریخی استان چهارمحال وبختیاری؛ مطالعه موردی: احیاء عصارخانه های رضوی و صالحی فرخشهر

آثار به جامانده از حیات اجتماعی در نقاط مختلف ایران، نشان از تاریخ پویا و مردمان سخت کوش این مرزوبوم داشته است. ازمهمترین بناهایی که نقش اقتصادی- صنعتی در زمانی نه چندان دور داشته اند عصارخانه ها میباشند . عصارخانه ها، کارخانه های روغن گیری پیشرفته و کوچک با ساختارهای پیچیده، موید ویژگیهای اقتصادی کشاورزی و صنعتی بوده و از طرفی دارای ساختار معماری جالب و درخور توجهی بوده اند. به خصوص شیوه ی معماری عصارخانه های کهن جلب توجه فراوان میکند و کیفیت ساختمانی این آثار، ازلحاظ انواع تیرها و سنگها و آسیاها و خمره ها و نیز نحوه ی نصب هریک، حایز اهمیت میباشد. اما امروزه با پیشرفت تکنولوژی و روی کار آمدن صنایع ماشینی، کارخانه های سنتی کمکم رو به فراموشی رفته اند و از رونق افتاده اند. در استان چهارمحال و بختیاری، تعدادی از این بناهای ارزشمند وجود داشته اند که بیشتر آنها به فراموشی سپرده شده یا ازمیان رفته اند. این پژوهش با به کارگیری روش تحقیق توصیفی- تحلیلی سعی دارد تا مبانی نظری و عملی شایسته ای را برای احیاء و ساماندهی عصارخانه های این منطقه ارایه داده و به حفاظت بهتر این بناها کمک نماید. این مقاله از طریق مطالعات نظری و بررسی نمونه های موردی واقع در شهر فرخشهر، درنهایت به تدوین و ارایه مبانی نظری و عملی ای میپردازد که میتوانند به منظور احیای عصارخانه های برجای مانده از ادوار گذشته به شکل اصولی و علمی منجر گردند.

کلیدواژه ها:

احیاء ، عصارخانه ، عصارخانه رضوی ، عصارخانه صالحی ، فرخشهر.