محمد شفیق اسکی - عضو هیات علمی دانشگاه فرهنگیان
فاطمه سلیمانی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین الملل آیت اله آملی

اقرار کردن و اقرار گرفتن ریشه ای دیرینه دارد و از اهمیت بالایی در مسایل مختلف برخوردار است تا آنجا که قرآن کریم می فرماید : و اذ اخذ ربک من بنی ءادم من ظهورهم ذریتهم و اشهدهم علی انفسهم الست بربکم قالوا بلی شهدنا ، از این رو قرآن مجید به فلسفه ی این اقرار گرفتن اشاره کرده و میگوید: این امر بدان جهت بود که مبادا در قیامت بگویند ما نسبت به این امر غافل بودیم یا بگویند؛ چون پدران ما مشرک بودند ما نیز مشرک شدیم. از سوی دیگر و با توجه به پیشینه ی اقرار در آموزه های فقهی، اقرار در میان ادله ی اثبات دعوی و امور اثباتی میان دعاوی مطروحه در محاکم نیز از جایگاه ویژه ای برخوردار است. به طورکلی باید گفت اقرار متهم در محاکم نیز ممکن است در مواردی مبتنی بر تحقق علم و یقین قاضی به ارتکاب یا عدم ارتکاب جرم توسط مقر گردد، گرچه متعاقبا ذینفع اظهارات قبلی خود را منکر شده باشد. بنابراین اقرار لزوما متکی بر کشف و بیان حقیقت نبوده و همانند سایر دلایل به ارزشیابی آزاد قضات واگذار شده است چنان که مادهی 319 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 مرقوم داشته: عین اظهارات مفید اقرار در صورت جلس درج می شود و متن آن قرایت می شود، به امضاء یا اثر انگشت اقرارکننده می رسد و هرگاه اقرارکننده از امضاء یا اثر انگشت امتناع ورزد، تاثیری در اعتبار اقرار ندارد،

رجوع از اقرار، فقه