بررسی تاثیر آموزش گروهی مهارت حل مسیله برشدت پرخاشگری بیماران مبتلابه اختلال دوقطبی نوع یک

پرخاشگری یکی از مشکلات متداول علایم اصلی بیماران دارای اختلالات دوقطبی نوع یک میباشد. مطالعه حاضر باهدف تعیین تاثیر آموزش مهارت حل مسیله بر پرخاشگری بیماران اختلال دوقطبی نوع یک انجام شد. در این کار آزمایی بالینی با پیش آزمون پس آزمون، 60 بیمار مبتلابه اختلال دوقطبی نوع یک بستری در بیمارستان روانپزشکی مشهد به صورت تصادفی در دو گروه مداخله کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. برای گروه مداخله چهار جلسه آموزش مهارت حل مسیله برگزار شد. شدت پرخاشگری قبل پس از دو ماه از ترخیص بیمار از بیمارستان در دو گروه سنجیده شد. جهت خلاصه سازی تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16، آماری توصیفی آزمون های تی مستقل، من ویتنی، کای اسکویر دقیق کای اسکویر استفاده شد. میانگین سن بیماران گروه مداخله 32/9±7/9 سال مداخله 29/2±7/2 سال بود. نتیجه آزمون تی مستقل نشان داد که میانگین نمره کل پرخاشگری بیماران موردمطالعه، بعد از مداخله در گروه مداخله (66/9±5/5) بهصورت آماری معنیداری کمتر از گروه کنترل (120/2±5/8) بود .(P<0/001) با توجه به داده ها، به نظر می رسد می توان آموزش مهارت حل مسیله را در برنامه های مراقبت فردی خانوادگی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک گنجاند تا رفتار های پرخاشگرانه آنها کاهش یابد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، حل مسیله ، اختلال دوقطبی پرخاشگری