تعیین رابطه تحصیلات، سن تعداد فرزند بر صمیمیت، رضایت زناشویی، سازگاری فرزندپروری شهروندان شهر تهران

خانواده سیستم ارتباطی منحصر به فردی است که فراتر متفاوت از روابط دوستانه می باشد ارزش اصلی آن، حاصل شبکه روابطی است که توسط اعضای آن بوجود آمده است. پژوهش حاضر با هدف مطالعه تعیین رابطه تحصیلات، سن تعداد فرزند بر صمیمیت، رضایت زناشویی، سازگاری فرزندپروری در دو گروه خانواده های دارای فرزند بدون فرزند شهر تهران انجام گرفت. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع پیمایشی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مردان زنان متاهل ساکن شهر تهران در سال 1396 است که از فضای مجازی استفاده می کنند. از این میان تعداد 384 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند که در دو گروه بدون فرزند ودارای فرزند بطور مساوی تقسیم شدند. سپس با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته روابط خانواده در آزمودنی ها مورد بررسی قرار گرفته داده های پژوهش با استفاده از آزمون مستقل ضریب همبستگی پیرسون بدست آمد. نتایج پژوهش نشان داد افزایش سن در گروه با فرزند موجب بهبود فرزند پروری در گروه بدون فرزند موجب افزایش ابعاد روابط خانواده در مجموع دو گروه موجب افزایش صمیمیت، رضایت زناشویی، سازگاری مجموع سه مقیاس می گردد. افزایش تحصیلات در گروه با فرزند موجب افزایش مقیاس سازگاری مجموع ابعاد روابط خانواده در گروه بدون فرزند موجب کاهش صمیمیت، رضایت زناشویی سازگاری در مجموع دو گروه موجب کاهش مقیاس رضایت زناشویی می گردد. افزایش تعداد فرزندان در گروه دارای فرزند، موجب افزایش مقیاس فرزند پروری می گردد در مجموع دو گروه، افزایش تعداد فرزندان موجب افزایش رضایت زناشویی مجموع روابط خانواده می گردد.

کلیدواژه ها:

روابط خانواده ، صمیمیت ، سازگاری ، رضایت زناشویی ، فرزند پروری