نقش خوش بینی شغلی، ارزیابی بنیادین خویشتن شخصیت پیشتاز در پیش بینی انطباق پذیری شغلی ابعاد آن

هدف این پژوهش بررسی نقش خوش بینی شغلی، ارزیابی بنیادین خویشتن شخصیت پیشتاز در پیش بینی انطباق پذیری شغلی ابعاد آن در دانشجویان شهر اصفهان بود. از این جامعه نمونه ای با حجم 450 نفر به روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم انتخاب شد. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس های انطباق پذیری شغلی، خوش بینی شغلی، ارزیابی بنیادین خویشتن شخصیت پیشتاز استفاده گردید.یافته های پژوهش بر اساس نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که هر سه متغیر پیش بین با سهم عمده شخصیت پیشتاز، به طور معناداری قادر به تبیین 63 درصد از واریانس انطباق پذیری شغلی 42 درصد از واریانس بعد کنجکاوی بودند. همچنین شخصیت پیشتاز خوش بینی شغلی با سهم عمده شخصیت پیشتاز، قادر به تبیین 49 درصد از واریانس بعد دغدغه بودند. از طرفی کنترل نیز با هر سه متغیر پیش بین با سهم عمده ارزیابی بنیادین خویشتن، با 50 درصد واریانس قابل تبیین بود. شخصیت پیشتاز 40 درصد ارزیابی بنیادین خویشن نیز 12 درصد از واریانس بعد اعتماد را تبیین نمودند. به طور کلی نتایج این پژوهش بیانگر اهمیت متغیرهای خوش بینی شغلی، ارزیابی بنیادین خویشتن به خصوص شخصیت پیشتاز در پیش بینی متغیر انطباق پذیری شغلی ابعاد آن بود.

کلیدواژه ها:

انطباق پذیری شغلی ، خوش بینی شغلی ، ارزیابی بنیادین خویشتن ، شخصیت پیشتاز