نقش دراویش تاثیر تصوف بر تعالی قدرت حکومت سربداران

با مرور حوادثی که در فاصله حمله مغول در سال 656 ه. تا روی کار آمدن صفویه به سال 906 ه. رخ داده است، میتوان ادعا کرد که هم تصوف هم تشیع از رشد چشمگیری برخوردار بوده اند. در قرن هفتم در سرتاسر ممالک اسلامی به ویژه ایران تمامی صوفیان در زمره نامداران علوی بودند خود را وارث پیشوای بیچون چرای تصوف میدانستند. فقهای اثنا عشری بر تلاش های خود در زمینه تغییر مذهب سلسله های حاکمه افزودند آنها را به سوی تشیع اصیل فراخواندند. از این رو با نهضت سربداران تشیع شکل قالب مناسبی برای اعتراض شد. وسهم درویشان سبزواری در حکومت سربداران بسیار چشمگیر بود چنان که تعداد زیادی از آنان نقش عمده ای در جمع آوری اطلاعات سری نظامی داشتند.در این پژوهش که برطبق روش توصیفی تحلیلی تهیه گردیده، نقش مهم ویژه درویشان اهل تصوف بر قدرت یابی حکومت سربداران خراسان بررسی میگردد این که اگر تصوف همراه همگام با این حکومت نبود، آیا این دولت میتوانست داعیه حکومتش را بالا ببرد. از مشاهدات نتایج به دست آمده میتوان اذعان داشت نادیده گرفتن نقش صوفیان دراویش در حفظ بقای دولت سربداران کار دشواری است تاثیر رهبران تصوف از ابتدای این جریان تا انتها کاملا مشهود آشکاراست.

کلیدواژه ها:

حکومت سربداران ، تاثیر تصوف ، نقش دراویش ، قدرت سیاسی- مذهبی.