بررسی گذشته نگر فاسیولیازیس استان گیلان درطی سالهای 1381-1387

فاسیولیازیس یک بیماری انگلی قابل انتقال از حیوان به انسان می باشد که بوسیله دو نوع انگل به نامهای فاسیولا هپاتیکا فاسیولا ژیگانتیکا ایجاد می گردد. این بیماری بوسیله خوردن سبزیجات یا آب آلوده به متاسرکر به انسان منتقل می شود. متاسرکر پس از خورده شدن مخاط روده را سوراخ کرده از طریق حفره صفاقی وارد کبد می شود. مهاجرت لاروهای انگل در پارانشیم کبد تولید جراحتی می کحند که منجر به نکروز می گردد. در مرحله حاد علایم بالینی شامل تب ضعف ناتوانی درد در ناحیه کبد افزایش ایوزینوفیل در خون تحریکات کبدی است. مهاجرت لارو در داخل محوطه شکمی به صورتی است که به هرعضوی که حمله کند علایم نشانه های مربوط به کم کاری یا پر کاری آن عضو را سبب می شود. در آلودگی های شدید انسداد مجاری عدم ترشح صفرا در نتیجه آتروفی سیروز شدن کبد را موجب می شود. در مراحل مزمن علایم شامل اختلالات کبدی صفراوی تب نامنظم کم خونی اوجود ایوزینوفیل در خون اسهال ،درد ناحیه شکم تنگی نفس کاهش وزن زردی در بعضی از افراد مبتلا وجود دارد. در مطالعه حاضر سیمای فاسیولیازیس در جمعیت های انسانی استان گیلان در یک دوره ساله مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده از این تحقیق نشان می دهد که %90/6 از موارد ابتلا از شهرستانها %9/4 از روستاها بوده است. در بین شهرستانها شهر انزلی بدلیل وجود کشتارگاه دام بیشترین آلودگی را نشان می دهد %56/25 .(%67 از موارد ابتلا مربوط به جنس مونث حدود %43/74مربوط به جنس مذکر می باشد.در بین گروههای سنی نیز کمترین موارد ابتلا در گروه سنی زیر 10 سال((%3/5 بدلیل مصرف کم سبزیجات در این گروه سنی مشاهده شد. 75درصد بیماران سابقه مصرف سبزیجات خام محلی داشتند. مهمترین علایم بالینی دربیماران ثبت شده دردشکم میالژی (بترتیب82,1و 59/9 درصد) کمترین آن استفراغ تب (بترتیب 0/9و 0/5درصد) می باشد. در بین روشهای تشخیص روش ایمونوفلورسانس بیشترین حساسیت((%92 روش سونوگرافی (%1/5)کمترین حساسیت را داشت.

کلیدواژه ها:

فاسیولیازیس گیلان