ارزیابی پاسخ شیروانی های بهسازی شده به روش اختلاط عمیق با استفاده از اجزای محدود (مطالعه موردی:جاده کوهستانی ساری به کیاسر)

در این پژوهش با انجام تحلیل های پارامتریک، مساله پایدارسازی شیروانی یک نمونه واقعی مستعد لغزش واقع در استان مازندران با استفاده از روش اختلاط عمیق خاک مورد بررسی قرار گرفت. جهت انجام تحلیل های لازم از روش عددی اجزای محدود و نرم-افزار PLAXIS بهره گیری شد. پس از انجام مدلسازی های لازم، اثر پارامترهای گوناگون خاک و ستون اختلاط عمیق بر ضریب اطمینان پایداری شیروانی و تغییرشکل های آن بررسی گردید. این پارامترها شامل بررسی اثر محل قرارگیری گروه ستون های اختلاط عمیق در طول شیروانی، طول، قطر، ضریب چسبندگی و فاصله بین ستون های اختلاط عمیق می باشد. بر اساس نتایج تحلیل به روش اجزای محدود، با افزایش فاصله موقعیت قرارگیری گروه ستون های اختلاط عمیق نسبت به پنجه شیروانی، ضریب اطمینان پایداری در برابر لغزش ابتدا افزایش می یابد و سپس روند تغییرات ضریب اطمینان کاهشی می شود. همچنین با افزایش مقدار طول ستون های اختلاط عمیق و کاهش فاصله بین آن ها، ضریب اطمینان پایداری در برابر لغزش همواره افزایش و مقدار تغییرشکل ها کاهش می یابد اما به ازای شرایط هندسی معین، همواره طول و فاصله مابین بهینه ایی برای ستون های اختلاط عمیق وجود دارد که بهسازی به ازای طول های کمتر و فواصل مابین بیشتر، تاثیر اندکی بر افزایش ضریب اطمینان پایداری شیروانی دارد.

کلیدواژه ها:

شیروانی ، اختلاط عمیق خاک ، اجزای محدود ، ضریب اطمینان پایداری ، تغییرشکل جانبی