واکاوی تاثیر اراده در تکوین ایقاعات

تاثیر اراده در اعمال حقوقی به عنوان اصلی کلی و عام، پذیرفته شده است؛ افراد با اراده خود،الزامات و تعهداتی برای خود و دیگران ایجاد می کنند و در چارچوب عقود و ایقاعات، در قلمروقانون نیروی الزام آور نسبت به اراده خود دریافت می کنند؛ اراده که متشکل از عنصر قصد ورضاست در ایجاد تعهدات نقش اساسی دارد؛ به عبارت دیگر، هر یک از عناصر اراده یعنی همانقصد و رضا در سرنوشت عمل حقوقی به لحاظ حکم بطلان یا عدم نفوذ عمل حقوقی موثراست. ماهیت این تاثیرگذاری و ضمانت اجرای فقدان هر یک از شرایط اساسی در تحقق ارادهدر زمینه عقود مورد بررسی فقها و حقوقدانان قرار گرفته و حکم آن در زمینه عقود در قانونمدنی بیان گردیده است. اما در ایقاعات، در زمینه نقش اراده و تعیین شرایط اساسی آن ابهاماتبسیاری وجود دارد که این ابهامات، نتیجه مسکوت ماندن بسیاری قواعد مربوط به ایقاعات درقانون مدنی و پردازش کمتر احکام ایقاعات توسط فقها و حقوقدانان در تبیین این قواعد شدهاست. قانون مدنی ضمن بیان ایقاعات مهمی چون ابراء، فسخ، اذن، اخذ به شفعه و طلاق به ذکربرخی از قواعد اختصاصی آن پرداخته، اما موارد مهمی مانند نقش و تاثیر قصد و رضا در تکوینایقاعات و همچنین بحث تیوری عدم نفوذ و ایقاع فضولی که به بحث قواعد عمومی ایقاعاتهمچون عقود مربوط باشد از دید این قانون مسکوت مانده است و در فقه نیز محل بحث واختلاف نظر است. در این پژوهش نگارندگان با روش تحلیلی توصیفی درصدد هستند بابررسی قصد انشاء در ایقاعات گامی در جهت تبیین نظر موافقان و مخالفان تفکیک قصد و رضاو همچنین بررسی مجرای تیوری عدم نفوذ در ایقاعات برداشته شود.

کلیدواژه ها:

ایقاع ، اراده ، عدم نفوذ ، قصد