جایگاه منابع مستفاد در فهم قرآن از دیدگاه علامه طباطبایی و آیت اله جوادی آملی
محل انتشار: دوفصلنامه مطالعات قرآن و حدیث، دوره: 2، شماره: 4
سال انتشار: 1388
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 408
فایل این مقاله در 29 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_QHS-2-4_003
تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397
چکیده مقاله:
در طول 14 قرن، شاهد اختلاف آراء و عمل کردها در خصوص نحوه مراجعه به قرآن کریم و استنباط معارف از آن بوده ایم، به طوری که باعث ایجاد روش ها و مناهج متفاوت گشته است. هر چند عوامل متعددی در این اختلاف نظرات و دیدگاه ها نقش داشته است ولی یکی از مهم ترین دلایل، عبارت است از تفاوت اعتماد و اعتقاد مفسران به جایگاه منابع و علوم مستفاد در فهم قرآن. در این نوشتار به بررسی جایگاه منابع دین یعنی عقل و نقل همچنین نقش سایر علوم و تاثیر هر کدام در استنباط مفسر، از دیدگاه علامه طباطبایی و آیت اله جوادی آملی که از رهروان روش تفسیری قرآن به قرآن می باشند پرداخته شده است. سعی بر یافتن صراط مستقیم در لابلای نگاه های افراطی و تفریطی به منابع تفسیر، از اصول این دیدگاه می باشد که در آن قرآن به عنوان محور اصلی و میزان سایر منابع معرفی می گردد. با اینکه مجموع آیات قرآن، در فهم، نقش ویژه ای دارد و خود قرآن برای ارایه مقصود خود نیاز به هیچ منبع دیگری ندارد، لکن بهره گیری از عقل و همچنین روایات به شرط عدم مخالفت با آیات قرآن، در وصول به پیام دین ضروری تلقی شده است. تاکید ویژه بر رعایت جایگاه هر منبع و مکانیسم مورد نظر در وصول به پیام قرآن و اسلام جزو اساسی ترین مسایلی است که این دیدگاه مطرح می باشد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عباس مصلایی پور
دانشیار دانشگاه امام صادق(علیه السلام)
نورالدین زندیه
دانشجوی دکترا علوم قرآن و حدیث دانشگاه امام صادق (علیه السلام)