حسن سرباز - دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه کردستان
جمیل جعفری - استادیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه کردستان:
حمدیه صحرارو - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عربی، دانشگاه کردستان

عبدالوهاب بیاتی، شاعر معاصر عراقی و ایرج میرزا، شاعر دوره مشروطه ایران، هردو در شرایطی زندگی میکردند که تودههای مردم در فقر و بیچارگی بهسرمیبردند و از فقدان امنیت، ظلم و ستم حاکمان و بیکفایتی آنان در اداره امور جامعه و بی توجهی شان نسبت به اوضاع و احوال زندگی مردم رنج میبردند.هردو شاعر با داشتن دغدغه اجتماعی مشترک، شعر خود را برای بیان دردها و رنج های توده های مردم به کارگرفته و به معضل فقر در جامعه و پیامدهای ناگوار آن پرداخته اند و ضمن اشاره به عوامل و مظاهر فقر در جامعه، از راه های مبارزه با فقر نیز سخن گفته اند. در این پژوهش، تلاش میشود با استفاده روش توصیفی و شیوه تحلیل محتوا، به بررسی تطبیقی پدیده فقر و مهمترین عوامل و مظاهر آن در شعر عبدالوهاب بیاتی و ایرج میرزا پرداخته شود. بررسی شعر دو شاعر در این زمینه، نشان میدهد که هردو شاعر، حاکمان و فقدان آگاهی اجتماعی در میان توده های مردم را به عنوان عوامل فقر و کارگران، کشاورزان، آوارگان و یتیمان را به عنوان مظاهر و جلوه های فقر در جامعه مطرح کردهاند و از دعوت مردم به مبارزه با حاکمان ستمگر و دعوت از حاکمان برای رسیدگی به احوال فقرا، به عنوان مهمترین راه های مبارزه با فقر سخن گفته اند.

ادبیات تطبیقی، عبدالوهاب بیاتی، ایرج میرزا، فقر.