ظهراب هاشمی پور

گستره ی جغرافیایی و تنوع قومی و نژادی خطه ی فارس، گویش های متنوع و گوناگونی را زیر عنوان زبان فارسی سبب میگردد که گویش دشتستانی نیز یکی از چندین و چند گویش بومی آن می باشد. این پژوهش پس از بررسی اجمالی زبان فارسی و گویش دشتستانی با روش توصیفی نظری و منابع کتاب خانه ای و شفاهی در پی آن است تا ضرب المثل های دشتستانی را از منظر بلاغت و صور خیال در حوزه ی علم بیان بررسی کند، تا دریابد چگونه خواسته یا ناخواسته، آگاهانه یا ناآگاهانه سازندگان یا سرایندگان این تمثیلات، ابزارهای این علم را برای رساندن منظور نظر خویش بکار میبرند. که آیا این امثال از نظر کاربرد صور خیال ارزشمند هستند کدام صفت بیانی بیشترین کاربرد را داشته است درنگ بر روی ضرب المثل های این گویش نشان دهنده ی این است که از تمام عناصر علم بیان (تشبیه، کنایه، استعاره و...) برای رساندن پیام و همین طور تاثیرگذاری بر اذهان استفاده شده است. که این امر نشان دهندهی ظرافت، تیزبینی و ژرف اندیشی مردمانی است که در پروردن این فرهنگ نوعا عامه، در طی دوره های مختلف، دقت نظر و خیال را با بیان پیوند داده اند

گویش دشتستانی، ضرب المثل، تشبیه، کنایه، مجاز