بررسی موانع عدم استقرار مدارس هوشمند در ایران

در آغاز قرن بیست و یکم، افراد و جوامع، با نیاز روزافزون خود به آموزش، مسیولیت فوق العاده سنگینی بر دوش موسسات آموزشی گذاشته اند. سرعت فزایند علم و پیشرفت سریع فناوری، تلاش هرچه بیشتر دست اندرکاران نظام آموزشی را برای آگاهی از فناوری های جدید و قابلیت های آن ها ضروری می سازد. توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات در برنامه های نظام آموزش و پرورش می تواند تحول کیفی اهداف، برنامه ها، روش ها، شیوه ها و در نتیجه اثر بخشی آموزش ها را به دنبال داشته باشد. رواج فناوری های مبتنی بر شبکه های جهانی و رایانه‎ ها سبب پدید آمدن محیط های جدید یادگیری به شکل رسمی و غیررسمی شده است. از این رو نظام های آموزشی در مقابل موج عظیمی از تحولات قرار گرفته اند که در آن موقعیت سنتی مدرسه ، روش آموزش، دانش آموزان، معلم و مدیر به چالش کشیده شده است. پیدایش مدارس هوشمند به عنوان جزیی از سیستم های حمایت کننده ی آموزش رسمی برای یادگیرندگان محروم از تحصیل است. اگرچه ورود فاوا به مدارس می تواند باعث تحول نظام آموزشی شود ولی ترویج فناوری های نوین با موانعی نیز همراه استیافته های پزوهش نشان داد که موانع فردی، اقتصادی، فرهنگی – آموزشی و زیرساختی – فنی به تربیت بیشترین تاثیر را عدم استفاده فناوری اطلاعات و ارتباطات از سوی معلمان دارند.

کلیدواژه ها:

مدارس هوشمند ، موانع ، فناوری اطلاعات و ارتباطات