مضامین رمانتیسم و نوستالژی در اشعار نادرپور

رمانتیسم، نهضتی است فلسفی، هنری و ادبی که از اواخر سده ی هیجدهم میلادی در کشورهای انگلستان، آلمان، فرانسه و شمال اروپا پدید آمد و مهمترین اصول آن تکیه بر احساسات و عواطف رقیق، اصالت دادن به حزن و اندوه، آزردگی ازمحیط، زمان گریزی و یادآوری خاطرات خوش گذشته است. نوستالژی به عنوان یکی از مولفه های مکتب رمانتیسم، رفتار ناخودآگاهی است که بر اثر عوامل فردی و اجتماعی برای هنرمند، رخ میدهد و او را به غربتزدگی، حسرت، دلتنگی، فرار از زمان و پناه بردن به گذشته سوق میدهد. مکتب رمانتیسم، به دلیل برخورداری از برخی اصول، عرصه ی تاخت و تاز نوستالژی است. نادرپور، نماینده ی برجسته ی مکتب رمانتیسم، بسیاری از ویژگیهای این مکتب را وارد شعر خود کرده و به تبع آن شعرش مملو از مضامینن نوستالژی شده است. در این جستار، سعی شده پس از پرداختن به مکتب رمانتیسم، جلوه های رمانتیسم و نوستالژی در اشعار نادرپور بررسی شود. مهمترین یافته های این تحقیق:-1 قواعد و اصول حاکم بر مکتب رمانتیسم، آن را بستری برای ظهور نوستالژی در خود کرده است.-2در شعر نادرپور،بسیاری از مضامین نوستالژی مانند: دوران کودکی، دوری از وطن، معشوق، خانواده، دوستان و آینده ی آرمانی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

رمانتیسم ، نوستالژی ، نادر نادرپور.