رویکردی بر اندیشه نیچه درباره پایگان انسانی و تجانس آن در شاهنامه فردوسی (تاکید بر ابرانسان)

نیچه فیلسوفی است که توانسته است با عمل بر وفاق سرچشمه ها و مرزهای انسانی در این راه تقریبا تا گستره کامل هستی تاثیر گذار باشد. رویکرد به ابر انسان از اساسیترین راهکارهای نیچه برای خروج از بن بست نیستانگاری قرون جدید، است. او در چنین گفت زرتشت، مشهورترین اثر خود، به ترسیم شخصیت ابر انسان میپردازد. با تامل بر این بن مایه های فلسفی، میتوان میان هستی شناسی نیچه و اثر حماسی چون شاهنامه فردوسی تناظری یافت. و همچنین بر همین اساس می توان گفت که در هستی شناسی نیچه ای و حماسی به گونه ای به زندگی زمینی، من جمله آرمان رستگاری، آری می گویند و همچنین اراده و خواست قدرت را تایید می کن ند و نسبت به هرگونه آرمان یگانه شدن با هستی، تهذیب و انکار نفس، و مفاهیم متعلایی دیگری از این دست بیگانه اند. در هر دو ساحت، آنچه مرجع اعتبار ارزشی و حجیت اخلاقی است، کنش و چیرگی است. در این پژوهش سعی شده است با تاکید بر ابرانسان در نظریات نیچه و شاهنامه فردوسی با صورتبندی فلسفی، بینشهای متجانس بیان گردد. نوع تحقیق از نظر ماهیت و روش توصیفی- تحلیلی است؛ در شاخه ی تحقیق های نظری و به صورت تحقیق و تفحص در مجموعه ای از نظریه ها، رهیافت ها، تحلیل، تنفیذ و داوری آنها برداشت شده است.

کلیدواژه ها:

نیچه ، فردوسی ، ابرانسان ، شاهنامه ، حماسه ، تاریخ ، اخلاق