زهره چناری - دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه رهبری و توسعه آموزش، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
مرتضی رضایی زاده - گروه آموزش عالی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
بهار بندعلی - دانشجوی دکتری، گروه رهبری و توسعه آموزش، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

یکی از رایج ترین راه های کسب دانش و مهارت، آموزش و یادگیری سازمانی است. اگر چه آموزش و یادگیری ابزاری مهم در بهبود عملکرد منابع انسانی به شمار می آید، ولی چگونگی اجرا و روش آن اهمیت بیشتر و اثرگذارتر بر روی رشد و ارتقای منابع انسانی دارد. پرواضح است که افراد به طور موثر دانش را از طریق موقعیت های یادگیری غیررسمی بیشتر از آموزش رسمی سنتی کسب کرده و انتقال می دهند. عنصر دیگری که میزان اثرگذاری آموزش و یادگیری غیررسمی را آشکار می سازد، انتقال آن در محیط کار است. لذا، یکی از مهم ترین عوامل در یادگیری و آموزش سازمانی، چه به صورت رسمی و چه به صورت غیررسمی، که نمایانگر موفقیت آمیز بودن آن است، انتقال آموزش در محیط کار است. در این راستا، مربیگری یکی از جدیدترین روش های آموزش و یادگیری غیررسمی منابع انسانی است که علاوه بر ارتقای عملکرد سازمان، موجب ارتقای ارزش ها و شخصیت انسانی کارکنان نیز می گردد. پژوهش های زیادی تاکنون به نقش مربیگری در حوزه توانمندسازی منابع انسانی پرداخته اند. اما شاید حوزه ای که کمتر به آن پرداخته شده است، تاثیر مربیگری به عنوان روشی غیررسمی دریادگیری و انتقال آن در محیط کار است.این نوع روش یادگیری و آموزش غیررسمی تنها منجر به بهبود عملکرد سازمان به صورت روبنایی نمی شود. بلکه می تواند ریشه های بهبود عملکرد سازمان که همانا ارتقای استعدادها و ظرفیت های منابع انسانی سازمان است را دستخوش تغییر نماید. این رویکرد زیربنایی در ارتقای عملکرد سازمان، نتایجی پایاتر و قابل اتکاتر برای اعضای سازمان، خود سازمان و جامعه به همراه خواهد داشت.تحقیق حاضر با استفاده از اصول مرور ادبیات نظری که توسط کرسول (1994) ارایه شده است و با استفاده از روش مقایسه ای پایدار به مرور و تحلیل پژوهش های پیشین در زمینه کاربرد روش مربیگری به عنوان روشی غیررسمی در یادگیری و انتقال آن در سازمان جهت بهینه سازی منابع انسانی پرداخته است.

مربیگری، یادگیری غیررسمی، انتقال یادگیری، محیط کار