آثار حقوقی توافق زوجین در نهاد حضانت در فقه و حقوق ایران

در چند سال اخیر موضوع حضانت فرزندان پس از جدایى والدین از یکدیگر، بحث های فراوانى را در پى داشته است و دیدگاه هاى مختلفى در این زمینه طرحشده است. است. زمانی که پدر و مادر کودک از هم جدا می شوند مسیله حضانت و اولویت هر یک از آنها برای نگهداری و سرپرستی فرزند مطرح می شود. آرای فقها در مورد صلاحیت هر یک از پدر و مادر در سنین کودکی مختلف است، مشهور فقها بر آناند که مادر برای حضانت از فرزند تا دو سال و چنانچه دختر باشد تا هفت سال شایسته تر است. قانون مدنی هرچند درگذشته از نظر مشهور تبعیت می نمود ولی با تغییر آن امروزه حضانت از فرزند چه پسر باشد چه دختر تا سن هفت سالگی با مادر است. نهاد خانواده به عنوان بهترین و مهم ترین بستر رشد کودک، همواره مورد توجه قانون گذاران و مصلحان اجتماعی بوده است و با اتفاق نظر، همگی والدین را شایسته ترین افراد برای نگهداری و مراقبت طفل معرفی می کنند. چنان که مقدمه کنوانسیون حقوق کودک خانواده را به عنوان جزء اصلی جامعه و محیط طبیعی برای رشد و رفاه تمام اعضای خود خصوصا کودکان معرفی کرده و تاکید می کند: کودک برای رشد کامل و متعادل شخصیتی خود می بایست در محیط خانواده و در فضایی مملو از خوشبختی، محبت و تفاهم بزرگ شود. از طرفی حضانت اطفال توسط والدین هم حق و هم تکلیف آنها است.در صورت زندگی مشترک زوجین مشکل خاصی درزمینه حضانت به وجود نمی آید. لیکن در صورت انحلال نکاح از طریق طلاق، بحث حضانت فرزندان از مباحث مهم درزمینه حقوق مدنی است که در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

توافق ، حضانت ، زوجین ، کودکان