خویشاوندی رضاعی به عنوان منع نکاح در قانون و فقه شافعی

خویشاوندی رضاعی عبارت است از نوعی خویشاوندی که در اثر شیر خوردن طفل از زنی که مادر طبیعی و نسبی او نیست با شرایطی که قانون مقرر داشته ایجاد می شود در قرآن کریم در بحث حرمت ناشی از رضاع فقط به تحریم نکاح با مادران رضاعی و خواهران رضاعی اشاره گردیده و تحریم نکاح با سایر خویشاوندان رضاعی مستند به روایت مستفیض و روایات صحیحی می باشد که مورد قبول فقه شافعی می باشد در مورد تعداد رضعات ( شیرخوردن ) لازم برای نشر حرمت سه نظر ارایه شده الف : یک مرتبه شیر خوردن ب: ده مرتبه شیرخوردن کامل ج: پانزده مرتبه شیرخوردن کامل که مورد ج به صورت کامل و معتبر و مستند با روایات صریح می باشد. اهمیت از اینجا ناشی می شود که اگر طفلی از زنی غیر از مادر نسبی منع نکاح همانند فرزند نسبی زن شیرده است و مادر رضاع بر فرزند نسبی زن شیرده محرم می شوند و بر طفل نیز به طور ابدحرام می شوند و حتی در هنگام ازدواج که اگر معلوم نباشد که شخصی با همسر خود خویشاوند رضاع بوده که بعدا معلوم شود که باهم رضاع بوده اند از همان زمان معلوم بودن نکاح آن ها باطل می شود. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی خویشاوندی رضاعی به عنوان منع نکاح در قانون و فقه شافعی بود. روش تحقیق در این پایان نامه استدلالی و تحلیلی است. که به بررسی شرایط مختلف برای ایجاد خویشاوندی به شیوه تحلیلی و در صورت جمع همه شرایط به شیوه استدلالی می باشد. نتایج یافته های تحقیق نشان داد که : برای جلوگیری از اینکه بعدا معلوم گردد که زن و شوهری باهم خویشاوند رضاعی بوده و در نتیجه نکاح باطل بوده، لازم است که خانواده ها تحقیقات لازم در زمینه وجود یا عدم وجود خویشاوندی رضاعی بین دو طرف انجام دهند و در این زمینه کاملا محتاطانه عمل نمایند. در صورت وقوع رضاع پس از نکاح، اگر هنگام ایجاد محرمیت باطل می گردد پس تا آن زمان، فرزندان متولد شده، مشروع و ناشی از نکاح صحیح می باشند اقرار بر رضاع توسط زن و یا مرد در صورتی که قبل از نکاح باشد باعث حرمت نکاح، به دلیل مقتضای اقرارشان می باشد.

کلیدواژه ها:

خویشاوند رضاعی ، نکاح ، فقه شافعی