اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شاخص توده بدنی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2

زمینه و هدف: دیابت جزء بیماری های مزمنی است که عوارض شدید را در مبتلایان ایجاد می کند. از آنجا که افزایش توده بدنی به عنوان یک عامل خطرزای بیماران دیابتی تلقی و کنترل و کاهش وزن به منزله کنترل بیماری محسوب می گردد، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شاخص توده بدنی در بیماران مبتلا به دیابت استان کرمانشاه انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه نیمه تجربی که به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 24 بیمار دیابتی، در شهر کرمانشاه انجام شد، نمونه های مورد مطالعه به روش تخصیص تصادفی به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. بر گروه آزمایش مداخله درمان پذیرش مبتنی بر تعهد به صورت گروهی طی 10 جلسه برگزار گردید و پس از دو ماه، میانگین شاخص توده بدنی در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس، t مستقل و t زوجی در سطح معناداری P<0/05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میزان شاخص توده بدنی در گروه کنترل و آزمایش در شروع مطالعه و در ماه های اول، دوم و سوم مطالعه، در اندازه گیری های مکرر و نیز تفاوت میانگین های شاخص توده بدنی و وزن، قبل و بعد از آزمون در هر دو گروه نشان دهنده اختلاف معنی دار آماری بود. نتیجه گیری: از آنجا که افزایش وزن در بیماران دیابتی شایع است و اغلب کنترل بیماری را دچار مشکل می نماید و عوارض بیماری نمایان می گردد، ضروری است از درمان هایی که می توانند در مهار وزن اضافی موثر باشند، استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

دیابت ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، شاخص توده بدنی