بررسی تلقیح مصنوعی با اسپرم بیگانه

لقاح خارج رحم یا تولید انسان بیرون از رحم بدون آمیزش مشروع یا نامشروع و همچنین تولید درون رحمی انسان از طریق کاشتن یا تلقیح از مسایل نو خواسته ای است که به اقتضای گذر زمان و دگرگونی دوران روی کرده است. گاه مواردی پیش میآید که در آن به علل گوناگون، زوجین نمی توانند از مسیر عادی و طبیعی صاحب فرزند شوند بدین جهت با اکتشاف جدیدی زن را از طریق تزریق مصنوعی با نطفه مرد باردار می کنند. این عمل خود ازنظر حقوقی مخصوصا در مورد طفل حاصل از آن موضوع جالب توجهی را تشکیل می دهد. ما مسایل مختلف راجع به آن را ابتدا ازنظر حقوق مدنی ایران و سپس در مرحله تطبیقی در حقوق امامیه بررسی کردیم. تلقیح مصنوعی از رخدادهایی است که در مورد آن نص خاصی وارد نشده است ولی حکم آن از شمول نصوص عام و اصول کلی خارج نیست و به همین خاطر فقها در جهت امثال دستور پیشوایان خود علیهم الاسلام تلاش خود را برای استنباط حکم این مسیله کرده اند. قانون مدنی ایران به پیروی از حقوق اسلامی سعی کرده است تا آنجا که عادتا ممکن باشد با الحاق طفل به پدر و مادر و ایجاد نسب مشروع نسل بشر را از سرگردانی و بلاتکلیفی نجات داده و موارد قطع رابطه نسب را هر چه بیشتر محدود سازد. فقط در مورد زنا بنا به حکم و مصالحی با معلوم بودن صاحب نطفه رابطه نسبی طفل و طرفین زنا را اعتبار نمی نماید. به طور کلی عرف، طفل را فرزند صاحب نطفه می شناسد و بین او و طرفین نطفه رابطه نسب برقرار می نماید خواه انتقال نطفه مرد به رحم زن از راه طبیعی باشد و یا از طریق مصنوعی و نیز ماده ای هم وجود ندارد که نظر عرف را در این مسیله انکار نموده باشد. در این مقاله مسایل مربوط به موضوع مذکور را ذیلا بررسی می کنیم.

کلیدواژه ها:

تلقیح مصنوعی ، نطفه ، اسپرم ، انتقال اسپرم اجنبی