بهینه سازی یک سیکل تبرید اجکتوری بر اساس الگوریتم ژنتیک با استفاده از روش NSGA_II

برای یک سیکل تبرید، داشتن ضریب عملکرد بالا یک امتیاز محسوب می شود. افزایش انتقال حرارت همان طور که باعث افزایش ضریب عملکرد می شود خود نیازمند افزایش سطح تبادل حرارت در مبدل حرارتی نیز هست. درحالی که افزایش سطح تبادل حرارت، اندازه و هزینه های سیکل تبرید را بالاتر می برد. درنتیجه انتخاب صحیح پارامترها برای داشتن ضریب عملکرد بالا و سطح تبادل حرارت کم بسیار دارای اهمیت است. در این مقاله یک سیکل تبرید اجکتوری مورد مطالعه قرار داده می شود و با استفاده از روش بهینه سازی چندهدفه NSGA-II بر اساس الگوریتم ژنتیک، پارامترهای سیکل به گونه ای بهینه سازی می شوند که هم زمان ضریب عملکرد سیکل بیشینه و سطح انتقال حرارت در مبدل ها کمینه شوند. مبرد مورد استفاده در سیکل تبرید اجکتوری، R134a می باشد. نتایج بهینه سازی در قالب نمودار پارتو ارایه شده است. نقطه ای که به عنوان جواب نهایی مورد استفاده قرار می گیرد نقطه مصالحه است که نمودارهای T-s، P-h و P-v برای آن رسم شده است. نتایج نشان می دهند که با استفاده از روش پیشنهادی، سیکلی حاصل می شود که دارای ضریب عملکرد و اندازه مبدل حرارتی مناسبی است

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، سیکل تبرید اجکتوری ، ضریب عملکرد ، الگوریتم ژنتیک ، روش NSGA-II