بتول لطفی مقدم نوقابی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، موسسه آموزش عالی پارس رضوی گناباد
مجید علیجان نوده پشنگ - مدرس موسسه آموزش عالی پارس رضوی و دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی، دانشگاه خوارزمی
مهدی رضایی ریابی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، موسسه آموزش عالی پارس رضوی گناباد

کمبود آگاهی های عمومی و وجود نگرش منفی از سوی دانش آموزان عادی نسبت به دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی هنوز از عمده ترین موانع دستیابی به حقوق انسانی و آموزشی می باشد. معلولیت بیشتر از آن که مسیله ای فردی باشد یک مسیله اجتماعی است. تصور جامعه از افراد معلول متکی بر تفاوت های عملکردی آنها نسبت به افرادی است که جامعه آنها را نرمال (بهنجار) می شناسد. از این رو، تبعیض قایل شدن بین معلول و غیرمعلول، عادی تلقی می شود. تحقیق حاضر با هدف بررسی نگرش دانش آموزان عادی پسر دوره ابتدایی نسبت به دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی آموزش پذیر انجام شده است. روش تحقیق مورد استفاده توصیفی و میدانی می باشد. جامعه آماری تحقیق تمامی دانش آموزان عادی پسر مقطع پنجم و ششم ابتدایی در شهر گناباد می باشد که بر اساس جدول مورگان کرچسی تعداد 100 نفر به عنوان نمونه آماری تعیین شده و با روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای نمونه های آماری انتخاب شده و نسبت به گرداوری اطلاعات اقدام شده است. ابزار گرداوری اطلاعات پرسشنامه نگرش به معلولین اصغری نکاح و بلقان آبادی ( 1392 ) بوده و مشتمل بر 23 سوال می باشد. برای تحلیل اطلاعات از آزمون t تک نمونه ای در نرم افزار spss استفاده شده است. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که نگرش دانشآموزان عادی از لحاظ محبت و پذیرش و حمایت افراطی در مورد دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی آموزش پذیر مناسب است (P> 0/05 و t<1/96). ولی نگرش دانش آموزان عادی از لحاظ شرمساری و خجالت و ناکامی و نا امیدی در مورد دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی آموزش پذیر مناسب نیست (P> 0/05 و t> 1/96). نتایج بررسی های این تحقیق حاکی از آن است که تماس کودکان عادی با کودکان دارای نیازهای ویژه ذهنی و اطلاع از توانمندی آنان زمینه های نگرش مثبت دانش آموزان عادی نسبت به دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی را فراهم می نماید.

معلولیت، دانش آموزان با نیازهای ویژه ذهنی، دانش آموز آموزش پذیر، گناباد