اثر بخشی روان نمایشگری بر خودکارآمدی دانش آموزان ابتدایی شهر اصفهان در موقعیت تعارض آمیز و بدون تعارض

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی روان نمایشگری بر خودکارآمدی دانش آموزان ابتدایی شهر اصفهان انجام گرفت. روش پژوهش از نوع آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان ابتدایی دختر سال شهر اصفهان سال 96-1395 بود. از میان آنها 30 نفر با روش تصادفی خوشه ای انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل ( 15 ) و آزمایش ( 15 ) گمارده شدند. از به عنوان ابزار پژوهش در پیش آزمون و پس (CSPI) پرسش نامه مقیاس خودکارآمدی در تعامل با همسالان آزمون استفاده شد. گروه آزمایش در 12 جلسه روان نمایشگری به مدت 60 دقیقه شرکت نمودند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. با توجه به یافته های به دست آمده و استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره، روان نمایشگری به صورت معناداری سبب افزایش خودکارآمدی کودکان گردید (P=0/001).

کلیدواژه ها:

روان نمایشگری ، خودکارآمدی در تعامل با همسالان ، موقعیت تعارض آمیز ، موقعیت بدون تعارض