نگرش انتقادی سنایی نسبت به شعر و شاعری در دیوان اشعار و حدیقه الحقیقه

قرن پنجم و ششم دوران آشفتگی و نابسامانی است و باعث همه این آشفتگی ها، بی شک، شاهانو حاکمان بی لیاقت این دوره بودند. شاعران این دوره معمولا در دربارها به مدح و ستایش شاهانو اربابان زور و زر که با غلو و اغراق همراه بود، مشغول بودند، شاعرانی که همیشه ملازم درگاهسلاطین بودند و زندگیشان از دریافت صاله تامین می شد. سنایی غزنوی، از شاعران و عارفانبزرگ این عصر به شمار می رود که سعی نموده است اوضاع نابسامان روزگار خویش را مورد نقدقرار دهد. این مقاله به دیدگاه های انتقادی سنایی درباره ی شعر و شاعران روزگارش به کمک دواثر بزرگ وی، دیوان اشعار وحدیقه الحقیقه، پرداخته است. حکیم سنایی، شاعران عصر خویش رابه سبب تظاهر به شاعری، کم سوادی، نداشتن فکر باریک، عدم ژرف نگری، مدح و ستایش گریمورد انتقاد قرار داده است.

کلیدواژه ها:

سنایی غزنوی ، انتقاد ، شعر ، شاعران مداح ، دیوان اشعار ، حدیقه الحقیقه