ولی رستمی - دانشیار، دانشکده حقوا و علوم سیاسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
حسین قبادی - دانشجوی دکتری حقوق عمومی، پردیس بین الملل کیش، دانشگاه تهران، کیش، ایران

پایان قرارداد کار، از مهمترین مقاطع قرارداد مزبور به شمار می رود، زیرا چگونگی پایان قراردادکار با توزیع عادلانه امنیت شغلی مرتبط است. همچنین، چگونگی پایان قرارداد کار با نظریهکارایی نیز ارتباطی وسیع دارد، بنابراین قانونگذار در تدوین نظام حقوقی حاکم بر پایان قراردادکار، باید سعی کند با ایجاد تعادل بین عدالت توزیعی و کارایی، آن ها را حفظ کند. در اینمقاله، وضعیت چگونگی تامین عدالت توزیعی و کارایی و ایجاد تعادل بین آنها را، در تدویننظام حقوقی حاکم بر مهمترین موارد پایان قرارداد کار، یعنی پایان مدت و اخراج، با توجه بهقانون کار ایران توضیح می دهیم و خواهیم دید که به دلیل گسترش قراردادهای کار مدتموقت و خطر تجدیدنشدن قراردادهای مزبور در پایان مدت، اصل دایمی بودن قرارداد کار ودرنتیجه توزیع عادلانه امنیت شغلی مخدوش شده است. همچنین، تشریفات پیچیده ای کهدرخصوص اخراج کارگران پیش بینی شده است، کارایی را نیز زایل کرده است، بنابراین تعادلیبین کارایی و عدالت توزیعی، در موارد مهم پایان قررارداد کار، در حقوق کار ایران مشاهده نمی شود.

اخراج کارگر، امنیت شغلی، حقوق کار، کارفرما، کارگر