محمدحسین رمضانی قوام آبادی - دانشیار، گروه حقوق بین الملل، دانشکده حقوق، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
منصور بهمیی - دانشجوی دکتری حقوق بین الملل، دانشکده حقوق، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

دیوان کیفری بین المللی ساختار حقوقی نوینی برای تعقیب مرتکبین جرایم بین المللی وناقضان حقوق انسان هاست. این ساختار حقوقی، علاوه بر وجود محاکم داخلی کشورها، متضمنایجاد صلاحیت رسیدگی برای مرجع رسیدگی بین المللی است؛ به همین سبب این دیوان دارایصلاحیت تکمیلی است که مبین نوعی هماهنگی و پویایی در ساختار قضایی و تقنینینظام های کلی است تا دولت ها بتوانند اولویت اعمال صلاحیت خود را در رسیدگی و تعقیبجرایم بین المللی محفوظ دارند. علی رغم آنکه به عمر این دیوان، اکنون اندکی زود است تاکارنامه این مرجع قضایی بین المللی را قضاوت صحیح کرد، مواضع دولت ها در روندرسیدگی های این دیوان به برخی قضایا تامل برانگیز است؛ به گونه ای که به خصوص مواضعدولت های آفریقایی و به تبع آن اتحادیه آفریقا، دربردارنده زمزمه هایی مبنی بر عدم همکاری،تهدید به خروج از اساسنامه دیوان و متعاقب آن توسعه صلاحیت دیگر مراجع قضایی یا حتیتاسیس مرجع کیفری مستقل است؛ مواضعی که به تضعیف دیوان و چه بسا صعوبت تحققعدالت کیفری در جامعه بین المللی بینجامد.

اتحادیه آفریقا، جرایم، اساسنامه، دیوان بین المللی کیفری، رسیدگی، عدالت کیفری، عدم همکاری