اثر بخشی فاز I رویکرد درمانی گفتار هجایی بر کودکان پیش دبستانی دارای لکنت

سابقه و هدف: لکنت نوعی نوعی اختلال در زمان بندی حرکتی گفتار می باشد. وقوع لکنت حدودا 8 / 2 و شیوع لکنت حدود 1 درصد تخمین زده شده است. اگرچه اتیولوژی لکنت ناواضح است اما احتمالا پایه های نوروآناتومیکی عملکردی (functional) برای شروع وماندگاری (persisting) لکنت وجود دارد. بر اساس یافته های اناتومیکی احتمال درگیری مناطق مغزی مانند بیزال گانگلیا،supplementary motor area و مناطن تمپورال در کودکان دارای لکنت. وجود دارد. آنومالی های موجود در تعامل بین این مناطن ذکرشده، احتمال اختلال در توالی و زمانبندی حرکات گفتاری را در این افراد ایجاد می کند. یکی از راهکارهای مناسب درمانی در این افراداستفاده از ریتم در گفتار است. با توجه به مطالعات محدود در حوزه کفایت روش های درمانی در کودکان پیش دبستانی، مطالعه حاضراثربخشی فاز I رویکرد درمانی گفتارهجایی (westmead) را بر کودکان پیش دبستانی دارای لکنت مورد هدف قرار می دهد.مواد و روش ها: شرکت کنندگان 6 کودک دارای لکنت در محدوده سنی 3 تا 6 ساله بودند. استفاده از رو ش درمانی به کودکان و والدین باسرعت طبیعی گفتار آموزش داده شد. این رویکرد ابتدا به صورت ساختارمند، سپس غیرساختارمند و با پیشرفت از تک کلمه به جملاتپیچیده برای حداقل ده هفته اجرا گردید.یافته ها: میان کاهش لکنت بر اساس مقیاس درصد هجای لکنت شده (%SS) برای سه نفر از کودکان بیش از 50 درصد و برای سه نفردیگر 46 / 80، % 72 / 91 % و 81 / 94 % بود. این نتایج توسط مقیاس ارزیابی ادراکی لکنت (SR) تایید شد. بنابراین مطابق با آنالیزهای انجاد گرفته با توجه به هر دو مقیاس مورد استفاده در مطالعه، کاهش چشمگیر شدت لکنت نشان داده شد.نتیجه گیری: در مطالعه یافت شد که روش درمانی گفتار هجایی می تواند درمانی با کفایت برای لکنت اولیه در کودکان پیش دبستانی باشد. همچنین در این مطالعه این روش درمانی آسان و لذت بخش برای کودکان در نظر گرفته شد.

کلیدواژه ها:

کودکان ، لکنت ، گفتار هجایی ، بیزال گانگلیا