بررسی فقهی نذر از دیدگاه فریقین

نذر در لغت به معنی عهد و پیمان، چیزی یا کاری را بر خویشتن واجب کردن و در اصطلاح فقهی التزام به انجام یا ترک عملی به نحو خاص به خاطرخداست که با صیغه خاصی منعقد می شود و جز در اعمالی که قربت محسوب می شود منعقد نمی گردد، از این رو با وجود اختلافاتی که نزد فقها می باشد در اعمال حرام، مکروه و مباح منعقد نشده و نباید به آن عمل گردد. نذر کردن تحت شرایطی عبادت محسوب می گردد لذا جز برای ذات پرودگار، معصیت است و تعبد غیر خدا محسوب می گردد. البته فقهای مذاهب خمسهوسلت به پیامبر اکرم ص را در هر حال جایز دانسته اند اما وهابیون اصل توسل به پیامبر و ایمه اطهار را مردود شمرده و آنرا شرک می دانند. مقاله حاضر با عنوان بررسی فقهی نذر از دیدگاه فریقین به شیوه کتابخانه ای با روش توصیفی – تحلیلی انجام شد. نتایج حاصل از تحلیل مطالب، بیانگر این است که: نذر وقتی واجب العمل است که یا به صورت صیغه عربی خوانده شود و یا به صیغه فارسی که دربردارندهاین مضمون باشد: برای خدا بر عهده و ذمه من باشد اگر فلان حاجت و خواسته من برآورده شد، فلان کار را انجام می دهم. و مشهور فقها کفاره عملنکردن عمدابه نذر را، آزاد کردن یک بنده یا سیر نمودن60 فقیر یا دو ماه روزه گرفتن مداوم دانسته اند.

کلیدواژه ها:

نذر ، دیدگاه فریقین ، وهابیت ، آیات ، روایات