جایگاه امر به معروف و نهی از منکر در تفاسیر شیعه

مسیله امربه معروف و نهی از منکر و جایگاه آن در نظام اجتماعی اسلام از مسایل بسیار مهم و اساسی میباشد. امر به معروف شامل امور اعتقادی، اخلاقی، عبادی، حقوقی، اقتصادی، نظامی(همانند مرزداری و پیکار در راه خدا)سیاسی (مثل حضور در صحنه های انقلاب اسلامی و حفظ دستاوردهای آن) و امور فرهنگی می شود و نهی از منکر نیز شامل منکرات اعتقادی، عبادی، اخلاقی، اقتصادی(مانند کم فروشی و احتکار)، سیاسی (همانند جاسوسی و کمک به ضدانقلاب، تحمل ظلم ظالم)، نظامی (نظیر فرار از جبهه و جنگ، عدم رعایت سلسله مراتب فرماندهی) و... میشود. بنابراین امر به معروف و نهی از منکر تنها فریضه ای است که شکل آن ثابت و به تعبیر فقها توقیفی نیست و نحوه اجرای آن کاملا به عهده مسلمانان گذاشته شده است و آنان در هر زمانی میتوانند عقلانی ترین و کاراترین و موثرترین روش را برای تحقق این فریضه به کار گیرند.تنها شرطی که این فریضه دارد، موثر واقع شدن آن است، لذا باید بکوشیم موثرترین روش را برگزینیم و از این ابزار نظارتی و مشارکتی و مهار قدرت بهترین بهره را ببریم.لازمه توجه به این شرط در اختیار گرفتن شیوه های مناسبی است که ما را سریع تر به مقصود می رساند. در این مقاله که با روش توصیفی تحلیلی فراهم آمده؛ با مراجعه به تفاسیر مجمع البیان علامه طبرسی(548ق) با رویکرد جامع ،تفسیر الکاشف علامه محمد جواد مغنیه( 1400ق) بارویکرد اجتماعی ،تفسیر المیزان علامه طباطبایی( 1360-1260ش) با رویکرد جامع و تفسیر من وحی القرآن علامه فضل االله(1431 -1354 ق) جایگاه امر به معروف و نهی از منکر در تفاسیر شیعه مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

امر به معروف ، نهی از منکر ، تفاسیر شیعه