پویا قادری - کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
هومن مسنن مظفری - فوق تخصص گوارش و کبد، دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

شیوع جهانی HCV-HBV co-infection ناشناخته است، اما احتمال می رود حدود 3.5 تا 7 میلیون از 350 میلیون بیمار حامل HBV، مبتلا به عفونت HBV همراه با زمینه ی HBV باشند. در آسیا نیز تخمین زده می شود، 12-14% بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن B، از لحاظ آنتی بادی های HCV مثبت هستند. بیمارانی که به طور همزمان به HBV و HCV آلوده هستند، نسبت به بیمارانی که به تنهایی یکی از این دو ویروس را مبتلا هستند، از ریسک بالای خطر ابتلا به سیروز، ضایعات کبدی و کارسینوم سلول های کبدی (HCC) رنج می برند. شایع ترین نوع درمان ضد HBV، استفاده از آنالوگ های نوکلیوتیدی است که مستقیما HBV پلیمراز را هدف قرار داده و منجر به سرکوب سنتز DNA ویروس هپاتیت B می شوند. این عوامل منجر به ریشه کن کردن cccDNA نمی شوند و بنابراین این داروها درمان دایمی و قطعی نیستند. peg-IFNα نیز دارای فعالیت ضد ویروسی در برابر HBV است اما مکانسیم دقیقی برای اثر ضد ویرویسی هپاتیت B این دسته از داروها شناخته نشده است، peg-IFNα یک عامل ایمونوژنی است که منجر به یک بیماری برای خود ویروس می شود اما متاسفانه سرکوب دایمی ویروس پس از اتمام دروه درمان با peg-IFNα تنها در 10-35% از افراد مشاهده می شود. هدف اصلی در درمان HCV ریشه کن سازی کامل ویروس است، در حالی که به علت پایداری DNA (cccDNA)، در هسته هپاتوسیت های آلوده، هدف اصلی در درمان HBV سرکوب ویروس به منظور کاهش پیامدهای دراز مدت بیماری است. در 2 دهه گذشته، اصلی ترین درمان ضد ویروسی برای عفونت همراه HBV و HCV ترکیبی از pegylated-interferon-α(peg-INF- α) به همراه Ribavirin بود. این نوع درمان با عوارض ( به طور کلی 54-56%) و توکسیسیته قابل توجهی همراه بود که منجر به محدودیت استفاده از آن شد.