بررسی تاثیر محیط کالبدی فضای درمانی بر کاهش آسیب های جسمی و روحی کودکان پروانه ای

فضا و محیط دو فاکتور تاثیر گذار بر آرامش انسان است. به طور بالقوه فضاهای درمانی پر از عوامل استرس زا است و افراد حاضر در این فضاها از نظر روحی در شرایط مستعد استرس قرار دارند. بیماری ای بی یا پروانه ای یک بیماری ارثی در بافت های پوستی است که در پوست و غشای مخاطی ایجاد تاول می کند. شدت بیماری از ملایم تا کشنده تغییر می کند. بیشتر افراد مبتلا به این بیماری را کودکان تشکیل می دهند. هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان تاثیر محیط کالبدی فضاهای درمانی بر کاهش مشکلات روحی و جسمی کودکان پروانه ای است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و با جمع آوری اطلاعات به روش کتابخانه ای از طریق توصیف مفاهیم و نظریه های موجود انتخاب گردیده است. از مصاحبه برای بررسی در نمونه های موردی استفاده شده است. و با توجه به مشکلات دندانپزشکی و چشمی و گوارشی و ... که در پی این بیماری ظهور پیدا می کند، ارایه خدمات بهداشتی درمانی و مراقبتی وخدماتی در این حوزه می تواند یک بیمار پروانه ای را از پیله تنهایی اش خارج کند و اعتماد به نفس او را برای حضور در جامعه ارتقا بخشد و به همین دلیل تامین مناسبات روحی و روانی کاربران از اساسی ترین اهداف طراحی چنین مکان هایی به شمار می رود. هدف از طراحی فضای درمانی خدماتی برای کودکان پروانه ای رهانیدن خانواده ها از سردرگمی و آوارگی بین مراکز درمانی است و مانع بروز صدمات جبران پذیری شود که در اثر نا آگاهی از بیماری به بیماران وارد می شود.

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیط ، کودکان پروانه ای ، کاهش استرس ، فضاهای درمانی