بررسی تاثیر تحریک مغناطیسی خارج مغزی مکرر فرکانس بالا بر شاخص های عملکردی اندام فوقانی ناسالم بیماران سکته مغزی تحت حاد

سابقه و هدف: سکته مغزی مهمترین عامل ناتوانی در بزرگسالان محسوب می شود. علی رغم انجام درمانهای توانبخشی، تعداد قابل توجهی از بیماران از ناتوانی حرکتی خصوصا در ناحیه اندام فوقانی رنج می برند. تحریک مغناطیسی خارج مغزی مکرر روش جدیدی است که ممکن است بتواند در بهبود فعالیت حرکتی بیماران موثر باشد، اما کاربرد این تحریک به عنوان یک روش توانبخشی در درمان بیماران هنوز مشخص نمی باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تحریک مغناطیسی خارج مغزی فرکانس بالا بر شاخص های عملکردی اندام فوقانی ناسالم بیماران سکته مغزی تحت حاد می باشد.مواد و روش ها: تحقیق حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده می باشد که بر روی 20 بیمار مبتلا به سکته مغزی تحت حاد انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه: الف) درمان فیزیوتراپی (گروه کنترل)، ب)گروه تحریک مغناطیسی خارج مغزی مکرر به همراه فیزیوتراپی تقسیم شدند. درمان طی 10 جلسه و 3 روز در هفته اعمال گردید. جهت تحریک مغناطیسی مکرر، جریان با شدت 90 در صد آستانه حرکتی، با مدت زمان 5 ثانیه، فواصل50 ثانیه و با فرکانس 20 هرتز (در هر جلسه در مجموع 2000 تحریک) بر روی قشر حرکتی اولیه سمت مبتلا اعمال شد. ارزیابی توسط آزمون های باکس اند بلاک، فوگل مایر اندام فوقانی، مقیاس تعدیل یافته آشورث، قدرت گریپ و قدرت پینچ یک روز قبل و پس از مداخله انجام گرفت. یافته ها: متوسط سن بیماران 55/10± 53/53 سال و متوسط مدت ابتلا به سکته مغزی 39/1± 83/2 ماه بود. در بررسی متغیرهای فوگل مایر، باکس اند بلاک، قدرت گریپ و قدرت پینچ قبل و پس از 10 جلسه مداخله اختلاف معنی داری در هر دو گروه مورد مطالعه مشاهده شد (05/0> p). در مقایسه بین دو گروه نیز اختلاف معنی داری در آزمون باکس اند بلاک (001/0=p)، فوگل مایر(002/0=p)، آشورث تعدیل یافته ناحیه آرنج (026/0=p) و قدرت گریپ(042/0=p) مشاهده شد و بهبودی در بیمارانی که تحریک مغناطیسی دریافت نمودند بیش از گروه کنترل بود؛ اما در بررسی متغیرهای قدرت پینچ (76/0=p) و مقیاس تعدیل یافته آشورث در نواحی مچ دست (092/0=p) و انگشتان (407/0=p) اختلاف معنی داری در بین گروه ها وجود نداشت. نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد که تحریکات مغناطیسی مکرر خارج مغزی همراه با فیزیوتراپی تاثیر بیشتری در بهبودی شاخص های حرکتی دست مبتلای بیماران سکته مغزی تحت حاد در مقایسه با درمان فیزیوتراپی به تنهایی داشته است. نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از تحریکات مغناطیسی موجب افزایش زبردستی، قدرت گریپ و کاهش اسپاستیسیتی ناحیه آرنج بیماران شده است.

کلیدواژه ها:

سکته مغزی ، تحریک مغناطیسی خارج مغزی مکرر ، عملکرد دست ، بهبود حرکتی