زهره اکبری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده مهندسی، گروه مکانیک
محمدمصطفی غفوریان - دانشجوی دکتری، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده مهندسی، گروه مکانیک،
بهاره بخش زحمت کش - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده مهندسی، گروه مکانیک،
حمید نیازمند - استاد ، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده مهندسی، گروه مکانیک

سیستم های جمع آوری انرژی خورشیدی به دلیل دمای بالای سطح جاذب، تلفات گرمایی زیادی دارند. پیشرفت های حوزه نانوسیال، باعث شده مطالعات گسترده ای در مورد مناسب بودن آنها برای جذب مستقیم به عنوان جمع کننده انرژی خورشیدی صورت گیرد. در این پژوهش به مطالعه تجربی عملکرد سیال کربن نانو تیوب چند دیواره در افزایش دما آب پرداخته می ش ود. برای این منظور، آب و نانوسیال در دو درصد وزنی 0 / 004 و 0 / 002 تحت شرایط شدت مصنوعی نور خور شید برای مدت طولانی قرار داده می شوند. سپس دمای چهار نقطه سیال به همراه دمای محیط و نیز شدت نور با زمان ثبت می شود. نتایج نشان میدهد که این نوع نانو سیال نقش موثری در افزایش دمای نهایی، جهت گرمایش نداشته و تنها قادر است بازده سیستم را 5 در صد نسبت به آب افزایش دهد. هر چند افزودن نانوسیال مدت زمان رسیدن به دماهای نهایی را کاهش می دهد اما افزودن بیش از حد این نوع نانو ذره نقش چشمگیری در نتایج ندارد و تنها هزینه اضافی در بر خواهد داشت.

نانوسیال، افزایش دما، کربن نانوتیوب