برنامه ریزی و مدیریت ریسک فرسودگی فضای شهری در برابر زلزله

زلزله چه از لحاظ روانی و چه از لحاظ مالی به دلیل سرعت وقوع و حجم تخریب، آثار ویرانگری را به همراه داشته ودر صدر بلایای طبیعی قرار دارد. شدت این تاثیرگذاری تابعی است از عوامل گوناگون که زمینه ساز ریسک آسیب پذیری و وقوع بحران میشود عامل متعددی همچون کاربری های نامناسب شهری، ساخت و طراحی نامناسب ساختمانها و زیرساختها و شبکه ارتباطی ناکارآمد شهری، بافت شهری فشرده و فرسوده، تراکم شهری بالا، وضعیت بد استقرار کاربری های درمان، کمبود و توزیع نامناسب فضاهای باز شهری موجب افزایش ریسک در هنگام وقوع زمین لرزه در سکونتگاه های شهری شده است. شهر تهران به عنوان یکی از شهرهای بزرگ کشور از قدیم الایام، آباد و مسکونی بوده است و دارای تاریخی طولانی در سکونت میباشد. ویژگی های سکونتگاهی این شهر، در طول تاریخ دستخوش تغییراتی شده است اما از حدود دویست سال پیش، تهران به تدریج رشد یافته و به فاصله چند دهه اخیر این شهر کوچک به یک کلانشهر بزرگ تبدیل شده است. گسترش فضایی بیرویه و بدون برنامه ریزی در تهران باعث شکل گیری فضای شهری ناکارآمد و افزایش بافت فرسوده در قسمتهای وسیعی از محلات آن شده است که فاقد حیات کالبدی و اجتماعی اقتصادی میباشند. در انتها قابل ذکر است که با برنامهریزی و مدیریت صحیح میتوان با مقاومت شهر که صرفا مقاوم سازی بناها و ساختمانهای شهری نیست؛ بلکه تدوین ضوابط و مقررات ساختوسازهای شهری و تدارک فضاهای شهری متناسب، همجواری کاربری ها، تراکم های شهری، ... می تواند فضاهای سکونتگاهی را به واحدهای زیستی مقاوم و پایدار تبدیل نماید.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ریسک محیط زیستی ، بافت فرسوده شهری ، برنامه ریزی شهری ، زلزله