توانمندسازی صاحبان استعدادهای برتر و آینده توسعه ایران

یکی از اصول جهان شمول دستیابی به پیشرفت و توسعه داشتن سرمایه انسانی مورد نیاز است؛ به شکلی که نقش و اهمیت این عامل توانسته طی چند دهه گذشته بر سایر عوامل تاریخی توسعه از قبیل داشتن زمین و سرمایه مادی تفوق پیدا کند. در طول تاریخ نهاد آموزش به اشکال مختلف سنتی و مدرن آن نقش تعیین کننده ای در شناسایی صاحبان استعدادهای برتر و شکوفاسازی استعدادهای این افراد برای نقش آفرینی در جامعه داشته است. ایجاد مسیر مناسب برای تکوین شخصیت اخلاقی، هویت اجتماعی، دستیابی به مهارت ها و توانمندی های لازم برای دستیابی به حیات اجتماعی مستقل و مشارکت در مناسبات جامعه از جمله کارکردهای مهم نهاد آموزش برای هدایت مستعدان بوده است. اهمیت این عامل به حدی است که بسیاری از کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه به منظور دستیابی به اهداف تعیین شده در افق های زمانی کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت همواره عرصه آموزش را به عنوان نیروی پیشران دستیابی به چشم اندازها و رویاهای تصویرپردازی شده در نظر می گیرند و بخش مهمی از سرمایه گذاری های بین نسلی و تولید ناخالص ملی خود را به این موضوع اختصاص می دهند.بررسی اسناد ملی توسعه آموزش در کشورهای جنوب شرق آسیا همچون سنگاپور، مالزی و کره جنوبی به عنوان کشورهای در حال توسعه سرآمد و پیشتاز بیانگر آن است که بکارگیری ساز و کارهای متفاوت به منظور توسعه اخلاق، هویت اجتماعی، توانمندی کسب مهارت های زندگی، مشارکت در فرایندهای اجتماعی، توان زیست و تعامل در فضای بین المللی و بین فرهنگی، مودب بودن، کارآفرین و نوآوربودن، متوازن بودن، کل نگر بودن، پایبندی افراد به یادگیری همیشگی در طول زندگی و مشارکت آنها در نظام حکمرانی ملی و بین المللی از جمله موضوعات مورد توجه در سیاستگذاری های آموزشی در مقاطع تحصیلی مختلف این کشورها بوده است. ضمن آنکه باید تصریح کرد این موارد به کارکردهای جهان شمول نهاد آموزش نیز لحاظ شده و از این رو در کشورهای توسعه یافته همچون انگلستان، فرانسه و آلمان نیز به عنوان اصول مورد تاکید در حوزه آموزش لحاظ شده است.

کلیدواژه ها:

آینده نگری ، صاحبان استعدادهای برتر ، مهاجرت نخبگان ، مهارت افزایی ، زیست بین فرهنگی و بین المللی