علی بابایی زاد

از نگاه فلسفه مدرنیسم، واقعیت به طور عینی وجود دارد و برای درک آن لازم است تا ابزار ارتباط، سنجش و اندازه گیری دقیق آن را در دست داشته باشیم. گرچه که طرفداران نگاه مدرنیسم برای ابعاد بی پایان فهم واقعیت اهمیت قایل هستند ولی واقعیت را عنوانی واحد و قطعی می دانند که می توان برداشتهایی چند از آن داشت، به طوری که اصالت آن با هیچ گونه طرز نگاهی تغییر نخواهد کرد و ثابت باقی خواهد ماند. در نگاه پست مدرن واقعیت چیزی نیست که به طور یقین در جایی وجود داشته باشد، بلکه به طور اجتماعی و از طریق زبان شکل می گیرد. پس کسی نمی تواند یک حقیقت واحد را کامل، بی نقص، پایدار و همه جانبه بشناسد، بلکه او واقعیت ذهن خود را به طور مستمر ساخته و بازسازی می نماید. متفکرین پست مدرن بر این موضوع که باورهای ما راجع به دنیا ابداعاتی اجتماعی هستند، تاکید دارند. بدین شکل که نمی توان آنها را انعکاسی از حقیقت بیرون دانست، بلکه باورهای ذهنی از گفتگو با دیگران شکل گرفته و رشد می نمایند پس از طریق فرایند بین فردی زبان، افراد با هم در ارتباط قرار گرفته و نگرش های خود راجع به واقعیت را به صورت سازه های مشترکشکل می دهند و نیز باید توجه داشت که زبان نه صرفا کلمات و جملات بلکه شامل بیانات چهره و بدن، چگونگی تن صدا، طرز گفتگو، سکوت و به طور کل علایم غیرکلامی نیز می باشد.حتی رشد و توسعه دانش نیز پدیده ای اجتماعی و فرهنگی است که به واسطه زبان هدایت می شود و نمی توان آن را صرفا حاصل شرایط عینی واقعیت دانست. پس واقعیت از طریق زبان و در ارتباط متقابل با هم، فرآیندی را ایجاد می کنند که طی آن معنای غایی هر موقعیتی به صورت سازه های ذهن ساخته بشر مشخص می گردد. متفکرین پست مدرن واژه سازه گرایی را ابداع کردند تا از طریق آن بر واقعیت ساخته شده توسط ذهن تاکید نمایند. حال باید دانست که واقعیت های ذهنی هر فرد، در واقع سازه های درون ساخته، در تعامل با دیگران قرار گرفته و به واسطه زبان تاکید و تایید شده ای می باشند که از طریق داستان ها یا روایت هایی که ما با دیگران تقسیم و سهیم می کنیم ، زنده نگه داشته شده و فعال باقی می مانند. پس از طریق زبان است که افراد برداشتی که از دنیای خود دارند، دانشی که به دست آورده اند و معنی که به تجارب خود بخشیده اند را در خلق حس واقعیت محقق می نمایند.