تمرکز و عدم تمرکز سیاست گذاری آموزشی و نقش آن در برنامه درسی

یکی از بحث های جدی در اکثر نظام های تعلیم و تربیت دنیا، مسیله تمرکززدایی یا تمرکزگرایی در نظام برنامه ریزی درسی است. تمرکززدایی در آموزش وپرورش به طور اعم و برنامه درسی به طور اخص در دهه های گذشته به یک روند جهانی تبدیل شده است. این مفهوم عمدتا ریشه در عرصه سیاسی و اقتصادی دارد اما از این عرصه ها در نظام آموزشی و برنامه درسی نیز رخنه کرده است. صاحب نظران معتقدند برنامه درسی ایستا و غیرقابل انعطاف، از اثربخشی و کارایی لازم برای آموزش وپرورش برخوردار نیست. هدف از این پژوهش بررسی مفاهیم تمرکز و عدم تمرکز در برنامه درسی، انواع برنامه درسی از حیث تمرکز و معرفی سه الگو برای گذار نظام برنامه درسی ایران به سوی عدم تمرکز می باشد. برای جمع آوری داده های اطلاعات در این پژوهش، از روش کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک علمی استفاده شد. است . نتایج به دست آمده نشان می دهد تمرکززدایی یک فرایند نسبی است و نمی توان ادعا کرد که نظام آموزشی متمرکز خالص و غیرمتمرکز محض وجود دارد. تمرکززدایی آثار مثبتی در نظام آموزشی به همراه دارد؛ آثاری همچون مشارکت بیشتر افراد و دست اندرکاران آموزشی که این مشارکت بیشتر، پیشرفت تحصیلی و کاهش افت تحصیلی را به همراه دارد بنابراین لزوم گذار و حرکت نظام آموزشی ایران به سوی تمرکززدایی احساس می شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی درسی ، تمرکززدایی ، تمرکزگرایی ، مدرسه محوری