تاثیر اضافه کردن یک حرکت تک مفصلی (پشت بازو با دمبل) به یک حرکت چند مفصلی (پرس سینه با هالتر) در پسران نوجوان تمرین نکرده

زمینه و هدف: انجام حرکات تک مفصلی و چند مفصلی در تمرین مقاومتی بین ورزشکاران رایج است، اما انجام همزمان آنها در یک جلسه تمرینی برای برخی افراد به دلیل کمبود وقت، مقدور نیست. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر اضافه کردن یک حرکت تک مفصلی به یک حرکت چند مفصلی بر عوامل قدرت، استقامت و توان عضلانی در پسران نوجوان تمرین نکرده بود. روش کار: تعداد 15 نوجوان پسر (سن: 52/0±47/16 سال، وزن: 52/13±73/68 کیلوگرم، قد: 65/8±40/172 سانتی متر) به-طور داوطلبانه در مطالعه شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه تجربی یک (7 نفر، حرکت پرس سینه با هالتر) و تجربی دو (8 نفر، حرکت پرس سینه با هالتر و پشت بازو با دمبل) تقسیم شدند و در یک پروتکل 8 هفته ای تمرین مقاومتی پیشرونده سه جلسه در هفته شرکت کردند. قدرت عضلانی با استفاده از آزمون یک تکرار بیشینه حرکات پرس سینه با هالتر و پشت بازو با سیم کش، استقامت عضلانی با استفاده از تعداد تکرارها با 70 درصد یک تکرار بیشینه پیش آزمون در حرکت پرس سینه با هالتر و توان عضلانی با استفاده از پرتاب توپ پزشکی (3 کیلوگرم) اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد و سطح معنی داری 05/0p< در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج نشان داد که در قدرت پرس سینه (349/0=p)، قدرت عضلات سه سر بازویی (178/0=p)، استقامت عضلانی (682/0=p) و توان عضلانی (842/0=p) تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می کند که هر دو روش تمرینی به یک اندازه در افزایش متغیرهای قدرت، استقامت و توان عضلانی موثر هستند. بنابراین، اضافه کردن حرکات تک مفصلی به برنامه تمرینی حرکات چند مفصلی با توجه به زمان کم افراد برای تمرین مقاومتی، در کوتاه مدت ضرورتی ندارد.

کلیدواژه ها:

تمرین مقاومتی ، حرکت تک مفصلی ، حرکت چند مفصلی ، نوجوان