جعفر کیاحیرتی - کارشناس ارشد بیابانزدایی، موسسه تحقیقات زیست بان، شهر علمی و تحقیقات
سیدسعید اسلامیان - استادیار گروه آبیاری دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان
حسین خادمی - استادیار گروه خاکشناسی دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی اصفهان
امیرحسین چرخابی - استادیار پژوهشی ، مرکز تحقیقات حفاظت خاک و آبخیزداری

یکی از راه حلهای کارآمد و مناسب برای بهینه سازی استفاده از رواناب بویژه در مناطق خشک و نیمه خشک، استفاده از شبکه های پخش سیلاب، می باشد که ضمن کاهش خسارات ناشی از سیل، در تغذیه مصنوعی سفره اب زیرزمینی، احیا مراتع و بیان زدایی موثر می باشد. هدف از این تحقیق بررسی عملکرد شبکه پخس سیلاب موغار در تغذیه مصنوعی و نقش آن در بهبود کیفیت سفره آب زیرزمینی منطقه می باشد با مطالعه آمار سطح آب زیرزمینی در چاههای مشاهده ای، آزمایشهای نفوذ پذیری و نمونه برداری از رسوبات برجای مانده در نوارهای پخش سیلاب و خاکهای طبیعی منطقه پخش و نیز ا ندازه گیری ویژگی های شیمیایی نمونه سیلاب در نوارهای پخش سیلاب و چاههای موتوری منطقه مورد مطالعه مشخص گردید که طی چهار نوبت آبگیری در نوارها بیش از 100000 تن رسوبات ریزدانه با متوسط ضخامت 43 سانتی متر که عمدتا ذرات سیلت بطور متوسط 55 درصد می باشند در پنج نوار انباشته گردیده است از آنجا که مقدار شن رسوبات از نوار اول تا پنجم کاهش و در مقابل مقدار رس رسوبات افزایش یافته سرعت نفوذ آب از 1/35 سانتی متر در ساعت در نوار اول به 0/65 سانتی متر در ساعت در نوار پنجم کاهش پیدا می کند بستر نوارهای پخش سیلاب به سبب وجود سله سطحی متراکم در سطح خاک از نفوذ پذیری بالایی برخوردار نمی باشد.

پخش سیلاب، تغذیه مصنوعی، نفوذ پذیری، افت سطح سفره آب زیرزمینی، کیفیت منابع زیرزمینی