سمانه پورهادی - گروه پزشکی اجتماعی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی بابل، بابل، ایران.
هلن نوعی - گروه سالمندی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران.
رباب صحاف - گروه سالمندی، مرکز تحقیقات سالمندی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران.
احمدعلی اکبری کامرانی - گروه سالمندی، مرکز تحقیقات سالمندی، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، تهران، ایران.

مقدمه: با توجه به افزایش جمعیت سالمندان در کشور و افزایش نرخ ناتوانی در این دوران، مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان ناتوانی سالمندان صورت گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی از نوع همبستگی روی 300 نفر از سالمندان 60 ساله و بیشتر تحت پوشش سازمان بازنشستگی شهرداری تهران به روش نمونه گیری تصادفی و از طریق مراجعه به منازل افراد سالمند و مصاحبه با آنان صورت گرفته است. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه ای مشتمل بر دو بخش بود که بخش اول درباره مشخصات جمعیت شناختی، اقتصادی، اجتماعی و ابتلا به بیماری ها و بخش دوم، پرسشنامه ارزیابی ناتوانی سازمان بهداشت جهانی WHODAS2)) بوده است. داد ه ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و با سطح معنا داری 05/0 بررسی شدند.یافته ها: میانگین سنی کل افراد مطالعه شده11/7 ±14/68 سال بود. در میان سالمندان مطالعه شده، 162 نفر(54%) دارای ناتوانی بودند که 138 نفر افراد سالمند دارای ناتوانی(83%)، دارای ناتوانی خفیف بودند. بیشترین میزان ناتوانی در حیطه حضور در جامعه با میانگین ناتوانی (6/5) در زن ها و (38/4) در مردها دیده شد و حداقل میانگین ناتوانی در مردها (72/0) مربوط به حیطه مراقبت از خود و بهداشت شخصی و در زن ها (07/1) بوده است. ارتباط معناداری بین ناتوانی و سن، جنسیت، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات و ابتلا به بیماری های مزمن وجود داشت. نتیجه گیری: سالمندان بازنشسته شهرداری تهران دارای سطح ناتوانی پایین تری نسبت به سایر کشورهای توسعه یافته هستند که می تواند استقلال و کیفیت زندگی آنها را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین، نیازهای فزاینده ای برای ایجاد واحدهای مراقبت از سالمندان وجود دارد.

سالمندان، ناتوانی، بازنشسته، شهرداری