مبینا شهریاری - کارشناسی ارشد رشته روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری، مازندران

مقدمه: در این پژوهش، هدف بررسی مقایسه ای گرایش به خوددرمانی در بین سالمندان دچار تروما شهر بابل بر اساس فاکتورهای محل سکونت، جنسیت، اعتماد و عدم اعتماد به پزشکان شهر، سواد و دارا بودن یا نبودن بیمه بوده است.روش کار: در این پژوهش، برای بدست آوردن اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده که در آن سوالات مربوط به متغیر مستقل و وابسته مطرح شده بود و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات هم از آماره های مقایسه میانگین ها و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شده است.یافته ها: در مجموع یافته های تحقیق نشان داد که در میان سالمندان مرد دچار تروما نسبت به سالمندان زن خود درمانی کمتر است، همچنین کسانی که از پوشش بیمه ای برخوردار می باشند نسبت به کسانی که تحت پوشش بیمه نیستند کمتر مرتکب خود درمانی می شوند. کسانی که اعتماد بیشتری به پزشکان شهر دارند، و سواد خواندن و نوشتن داشتند و همچنین از مناطق شهری بودند گرایش به خوددرمانی در میان آنها کمتر است. از طرف دیگر سالمندانی که اعتماد کمتری به پزشکان داشتند، بی سواد بوده و از مناطق روستایی اند، گرایش به خود درمانی در میان آنها بیشتر است.نتیجه گیری: سالمندان خود باید در کنار پزشکان و دولت بعنوان سه ضلع یک مثلث در راستای کاهش خوددرمانی اقداماتی بعمل آورند: اولا سالمندان (به ویژه سالمندان زن و روستایی) باید خودش کاملا اگاه باشند که با خودرمانی ناآگاهانه، نه تنها بیماری ناشی از ترومای آنان تسکین پیدا نمی کند بلکه عواقب و پیامدهای سوء به همراه دارد، ثانیا پزشکان هم با بالا بردن ظرفیت تحمل شان دلسوزانه پذیرای سالمندان به ویژه سالمندان دچار تروما باشند، و ثالثا دولت باید با سیاستگذاری های منسجم و کارا، از جمله پوشش بیمه ای سالمندی به سالمندان یاری رساند

سالمندان دچار تروما، خوددرمانی، گرایش به خوددرمانی، مصرف دارو، دوران سالمندی