بررسی ارتباط ویتامین D بر روی مقاومت به انسولین در یک جمعیت عادی ایرانی

ابقه و هدف: در دهه های اخیر تعداد زیادی از بیماری های غیراسکلتی مرتبط با کمبود ویتامین D گزارش شده است و گزارش های بسیاری به این نتیجه رسیده اند که ویتامین D نقش مهمی در ترشح انسولین و همچنین و حساسیت به آن ایفا می کند. فرضیاتی بر این مبنا مطرح شده است که سطح ویتامین D شاید بتواند روند ترشح انسولین توسطB-cell های پانکراس را تحریک کند. این مقاله تاثیرات احتمالی ویتامین D بر روی بیماری مقاومت به انسولین در یک جمعیت عادی را ارزیابی و بررسی می کند. مواد و روش ها: در این مطالعه که مطالعه ای مقطعی است، 1500 نفر از مراجعه کنندگان به کلینیک تغذیه شهر تهران به صورت تصادفی انتخاب شده و شاخص های جمعیت شناختی به دست آمد و پرسشنامه FFQبرای آنها تکمیل گردید. در مرحله بعد نمونه خون ناشتا از آن ها در آزمایشگاه اخذ شد و از آنها برای تعیین میزان ویتامین D سرم و همچین سطح گلوکز، انسولین، گلوکز دو ساعته و انسولین دو ساعته بعد از غذا استفاده شد. پس از جمع آوری اطلاعات، داده ها در نرم افزار SPSS نسخه 18 وارد شد و سپس در آنالیز تحلیلی برای بررسی ارتباط بین دو متغیر اسمی از Chi-squareو برای متغیر های کمی از T-test استفاده کردیم. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که ویتامین D با انسولین ناشتا ( 0/0001 = p و 809/-0= r)، انسولین 2 ساعته ( 0/001 = p و 586/-0= r)، گلوکز ( 0/001 = p و 749/-0= r)، قند دو ساعته ( 0/001 = p و 474/-0= r) ، ( p=0/001 و r=-0/534)، HOMA- IR رابطه معکوس و معنی داری دارد. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که با افزایش مقدار ویتامین D، مقدارFBS ، گلوکز 2 ساعته، انسولین ناشتا و انسولین 2ساعته و در نهایت شاخص HOMA-IRکاهش معنی داری پیدا می کند. پس می توان به این نتیجه رسید که افزایش سطح ویتامین D می تواند باعث کاهش مقاومت به انسولین شود.

کلیدواژه ها:

ویتامین D ، مقاومت به انسولین ، ترشح انسولین